Woensdag in week 5 door het jaar

Vrije gedachtenis van de heilige Hieronymus Emiliani en de heilige Josephina Bakhita, maagd
Hieronymus Emiliani (Girolamo Miani) werd geboren in 1486 te Venetië als telg van een oud adellijk geslacht. Al jong treedt hij in dienst van het Venetiaanse leger. Tijdens een gewapend conflict met de pauselijke troepen wordt hij in 1511 krijgsgevangene gemaakt. Deze ervaring betekent een keerpunt in zijn leven: hij besluit zijn leven voortaan louter in dienst te stellen van God en de naasten. Na zijn bevrijding uit de gevangenis – het verhaal gaat dat Maria hem op wonderbaarlijke wijze zou hebben bevrijd – keert hij naar zijn geboortestad terug. Daar wordt hij in 1518 tot priester gewijd. In de jaren daarna sticht hij weeshuizen in verschillende Noord-Italiaanse steden. In 1528 is hij de grondlegger van de Orde der Reguliere Clerici van Somasca. De 'Somaskers' houden zich bezig met de verzorging van kansarme en ouderloze kinderen. De laatste jaren van zijn leven brengt Girolamo in afzondering door. Als in 1537 in heel Italië de pest uitbreekt, voelt hij zich geroepen om de pestlijders te verplegen. Hierbij sterft hij in Somasca bij Bergamo. Paus Clemens XIII verklaart hem heilig in 1767.

Bakhita is in 1868 in Oglassa (Soedan) geboren. Als negenjarige wordt ze ontvoerd en een aantal keren op de markt verkocht. De slavenhandelaars noemen haar Bakhita oftewel geluk. De Italiaanse consul, die haar van de markt van de Soedanese hoofdstad Khartoem heeft gehaald, heeft haar vrijgekocht, maar zij weet niet wat vrij zijn is. Als haar nieuwe 'baas' iets vraagt klinkt er geen zweep, maar ziet ze een vriendelijk gezicht.
Als de politieke situatie in Soedan verslechtert, roepen de Italianen hun mensen terug. Bakhita vertrekt met Augusto Michieli, een naaste medewerker van de consul. In Italië moet ze voor de kleine Mimmina van de familie zorgen. Maar als de familie Michieli voor langere tijd weer naar Afrika moet, brengen ze Bakhita met hun dochtertje naar de Zusters van Liefde. Hier leert Bakhita Hem kennen naar wie ze al zo lang naar op zoek is. Op 9 januari 1890 wordt ze als Josephina gedoopt. Wanneer de familie Michieli terugkomt, vraagt Josephina of zij bij de zusters mag blijven. De zusters zetten Josephina overal in en iedereen kent haar als de lachende zuster. Deze glimlach zal zuster Josephina heel haar leven behouden. Ook als zij aan het einde van haar leven een langdurig ziekbed heeft met veel pijn. Op 8 februari 1947 komt er aan deze beproeving een einde. De andere zusters zien hoe Josephina begint te staren en fluistert: "Maria, Maria". Dan begint haar gezicht te stralen, Josephina Bakhita is thuis. Paus Johannes Paulus II verklaart haar in 2000 heilig.

Eerste lezing: Uit het boek Genesis, 2, 4b-9. 15-17.
Toen God de Heer de aarde en de hemel maakte, waren er op aarde nog geen wilde planten en groeide er geen enkel veldgewas, want God had nog geen regen op de aarde laten vallen en er was nog geen mens om de grond te bebouwen, om het water uit de aarde omhoog te halen en de aardbodem te bevloeien. Toen boetseerde God de Heer de mens uit stof, van de aarde genomen, en Hij blies de levensadem in de neus: zo werd de mens een levend wezen. Daarna legde God de Heer een tuin aan in Eden, ergens in het oosten, en daarin plaatste hij de mens die Hij geboetseerd had. God de Heer liet uit de grond allerlei bomen opschieten, aanlokkelijk om te zien en heerlijk om van te eten; daarbij was ook de boom van het leven midden in de tuin en de boom van de kennis van goed en kwaad. Toen bracht God de Heer de mens in de tuin van Eden, om die te bewerken en te beheren. En God de Heer gaf de mens dit gebod: Van al de bomen in de tuin moogt ge vrij eten, maar van de boom van de kennis van goed en kwaad moogt ge niet eten, want op de dag dat gij daarvan eet, moet ge sterven.

Tussenzang: Ps. 104 (103), 1-2a. 27-28. 29bc-30.
Antifoon:    Verheerlijkt, mijn ziel, de Heer.

Verheerlijk, mijn ziel, de Heer,
wat zijt Gij groot, Heer mijn God.
Met glorie en luister zijt Gij gekleed,
Uw mantel is zuiver licht.

Al de dieren verwachten van U
dat Gij ze voedt op hun tijd.
Wat Gij voor hen uitstrooit verzamelen zij,
ze worden verzadigd als Gij Uw hand opent.

Neemt Gij hun geest weg, dan komen zij om,
en keren terug tot de aarde.
Maar zendt Gij Uw geest, dan komt er weer leven,
dan maakt Gij Uw schepping weer nieuw.

Alleluia: vgl. Hand. 16, 14b.
Alleluia. Maak ons hart ontvankelijk, Heer, en dat wij ons richten naar het woord van Uw Zoon. Alleluia.

Uit het heilig Evangelie van onze Heer Jezus Christus volgens Marcus, 7, 14-23.
In die tijd riep Jezus het volk weer bij zich en sprak tot hen: Luistert allen naar Mij en wilt verstaan: niets kan de mens bezoedelen wat van buiten af in hem komt. Maar wat uit de mens komt dat bezoedelt de mens. Als iemand oren heeft om te horen, hij luistere. Nadat Hij zich van het volk had teruggetrokken en thuis gekomen was, stelden Zijn leerlingen Hem vragen over de gelijkenis. Hij antwoordde hun: Begrijpt ook gij nog zo weinig? Beseft gij dan niet, dat al wat van buiten af in de mens komt hem niet kan bezoedelen, omdat het niet in zijn hart komt maar in zijn buik en zijn weg vindt in een zekere plaats? Zo verklaarde Hij alle voedsel rein. Maar, - zei Hij - wat uit de mens komt, dat bezoedelt de mens. Want uit het binnenste, uit het hart van de mensen, komen boze gedachten, ontucht, diefstal, moord, echtbreuk, hebzucht, kwaadaardigheid, bedrog, losbandigheid, afgunst, godslastering, trots, lichtzinnigheid. Al die slechte dingen komen uit het binnenste en bezoedelen de mens.