Jan werkt hoofdzakelijk in het Eucharistisch centrum H. Nicolaas in Baarn.
In 1948 ben ik als oudste van zes kinderen geboren. Na de lagere school ging ik naar het kleinseminarie van de Missionarissen van het heilig Hart (MSC) in Driehuis-Velsen. Daar heb ik een fijne tijd gehad. Daarna ging ik naar Tilburg om te studeren.
Reeds eerder, maar vooral daar bemerkte ik dat de katholieke kerk in Nederland aan het veranderen was: het was het jaar 1968 en alles kwam op losse schroeven te staan. Dat resulteerde erin dat ik stopte met de opleiding en na enig zoeken naar de kweekschool ging. Ik was toen niet meer vrijgesteld van militaire dienst, dus die verplichting volgde. In die tijd heb ik mijn vrouw Gabriëlle leren kennen, met wie ik in 1974 in het huwelijk trad. Ik ging in Huizen werken, en ben daar gebleven tot mijn pensioen. Drie zoons en een dochter kregen we. Gabriëlle begon met catechesewerk en ik volgde daarna.
Op een avond in mei vroeg pastoor Kolkman me: "Jan, zou je geen diaken willen worden?" Direct dacht ik: "Dan pak ik weer op wat ik toen heb laten liggen." Zo begon ik aan de, voor mij zeer inspirerende, diakenopleiding in Dijnselburg onder leiding van Aloys Wijngaards. In november 1995 ben ik door kardinaal Simonis in de Nicolaaskerk in Baarn gewijd.
In al deze jaren is het leven thuis doorgegaan: binnen Baarn een keer verhuizen, kinderen worden groot, gaan hun eigen weg, trouwen en krijgen zelf kinderen. Het zijn er inmiddels zes en wij zijn mateloos blij met hen. Regelmatig zijn ze bij ons te vinden.
Alleen voor de jongste zoon, Ruben, was blijkbaar een andere weg weggelegd. Een gezwel in zijn bovenarm bleek het begin te zijn van een zwaar ziekteproces. In augustus 2001 overleed hij, bijna 21 jaar oud. Natuurlijk gaf dat veel verdriet, en dat blijft. Toch kijken wij ook anders terug. De wijze waarop hij de ziekte droeg ('kracht wordt in zwakheid volkomen', zegt Paulus) en voor zijn leven vocht, maar uiteindelijk ook de situatie accepteerde, dat heeft diepe indruk op ons en vele anderen gemaakt. De laatste drie weken zijn mooie en indringende weken geweest, niet in het minst doordat wij mochten zien hoe hij zich openstelde voor Jezus. Dat wij hiervan getuigen mochten zijn, was voor ons de beste troost. En dat gaf ons de kracht om ook zelf getuigen van het geloof te zijn bij de uitvaart in een stampvolle kerk: het werd een verrijzenisviering.
Dit alles heeft mijn diaconaat in de afgelopen jaren gekleurd. Steeds meer werd het mij duidelijk dat het diaken zijn betekent dat je naar anderen toe de dienstbaarheid van Jezus Christus zichtbaar mag maken. Daartoe ben ik als diaken geroepen: dienstbaar in de verkondiging door preek en overweging, dienstbaar in de liturgie vooral door assistentie aan het altaar, dienstbaar in de samenleving door mensen nabij te zijn. Dienstbaar naar het voorbeeld van Jezus die zegt: 'Ik ben onder u als degene die bedient.' (Lucas 22,27)
