De Italianen steken elkaar een hart onder de riem met leuke filmpjes en zingen op het balkon.
Het Coronavirus waart rond en we komen allemaal tot stilstand. Het ontwricht de samenleving.
Maar er is nog iets anders merkbaar, iets bijzonders. We gaan wat meer naar elkaar omzien. Het
begon al met die leuke spontane balkonbijeenkomsten in Italië. De boodschap van de Italianen is
Andrá tutto bene, het zal allemaal goed komen. Kijk maar eens op de website naar een filmpje uit
Rome. Ook in klappen en zingen mensen in het openbaar, iets minder spontaan, maar niet minder
welgemeend. Columnist Ephimenco verwoordde het zo in Trouw: “Nooit eerder in ons bestaand zijn
we door een beproeving zo gelijk geweest. Het virus maakt geen onderscheid tussen de rijke stinkerd
en de arme sloeber, zwart en blank, man of vrouw, homo of hetero. gelovige of atheïst, de Zwarte
Piet-hater of zijn aanbidder”.
Tot zover het goede nieuws over Corona. Het is veertigdagentijd en het voelt helemaal niet als Pasen.
Vandaar op de voorplaat een foto van het kruis in sober paars, en niet in stralend wit. Voor ons
katholieken is het een vertrouwde ritueel van Vasten en Onthouding: geen snoep of een wijntje.
Jezelf onthouden van aardse zaken en tijd nemen voor bezinning en aandacht voor jezelf en de
ander. De Vastentijd krijgt in deze crisis een veel bredere lading. Het woord sociale onthouding wordt
vast het woord van het jaar. Voor veel mensen, zekere voor Brabanders als ik, is dat een beproeving.
Geen gezelligheid of, bijvoorbeeld, een mooie viering rond 75 jaar bevrijding. Alles afgelast.
Maar ik draai het nog weer eens om. Ik ervaar dagen met een weldadige rust, geen auto’s door de
straat. Wel een fijne wandeling door het bos, alleen of met z’n tweeën, al dan niet met de hond.
Alleen wandelen levert iets heel anders op dan met een heel gezelschap. Er is veel meer ruimte voor
reflectie, een modern woord voor bezinning of contemplatie. En heeft u dat ook? Dat bevrijdend
gevoel als een vastgestelde afspraak ineens niet doorgaat? Het geeft je ook een ander kijk op onze
samenleving. Er wordt een onderscheid gemaakt over wat nou de voor ons allen onmisbare
beroepen zijn. De zorg en de openbare diensten, maar ook supermarktpersoneel, postbodes…. Daar
staan wij dan: kantoormensen en onze managers, die thuiswerken en eigenlijk stilvallen.
Peter Leermakers
Dit filmpje kreeg ik toegestuurd van een vriend uit Rome.
