Vandaag mediteren we over het lijdensverhaal van Jezus, net zoals op Palmzondag. Maar vandaag is het anders! Vandaag zijn er geen lofliederen, geen palmtakken, is er geen vreugde, geen leve de koning! Maar het is hetzelfde lijdensverhaal. Ik ben ervan overtuigd dat we het Paasmysterie ook niet zouden begrijpen als we deze Goede Vrijdag in pure pijn en dood zouden veranderen.
Goede Vrijdag is voor een gelovige het meest duidelijke beeld en verhaal van tegenstrijdigheid waar ons leven ook uit bestaat; de kracht die verborgen zit in de menselijke kwetsbaarheid. Tegenstrijdigheid, omdat bijna niets zwart of wit is, goed of slecht, succes of mislukking. Tegenstrijdigheid van het moeten doorstaan van pijn om een nieuw te beginnen zoals een moeder haar kind baart. Tegenstrijdigheid van misvormde, arme en zieke mensen wier wonden ons genezen en in wiens lelijkheid we worden aangetrokken door een mysterieuze schoonheid. Het is de ervaring van de Dienaar van JHWH die wij in de profetie van Jesaja lezen. Tegenstrijdigheid van de verheffing van het Kruis waar wij een levensboom zien. Tegenstrijdigheid, als we zelfs mensen van goede wil zien lijden onder armoe, ziekte, oorlog, natuurrampen, onrechtvaardigheden, etc. Tegenstrijdigheid als we ons ergeren aan iemand die een kleine overtreding heeft gemaakt, die niet heeft voldaan aan een verwachting, maar dat we zelf onverschillig blijven onder de grote ellende waarin mensen zich verkeren buiten onze eigen grenzen.
De mens is een tegenstrijdigheid. We beleven het elke Palmzondag en we voelen het weer voor het Kruis. De graankorrel die niet groeit als hij niet sterft. Gezondheid geboren uit de wond. "Aanschouw mijn Dienaar." Een lijdende Jezus en toch onze God. Ons leven. De kracht van de kwetsbaarheid die niet verborgen is. Degene die door het lijden geleerd heeft te gehoorzamen, ondanks dat hij de Zoon van God is. En als dit ons confronteert -ik geef toe dat het ook bij mij zo is-, laten we het dan in eenvoudiger bewoordingen zeggen: de dood heeft niet het laatste woord. Liefde faalt nooit. Geen enkele nacht duurt een eeuwigheid. Dit is geen poëzie. Dit is de menselijke taal, onze menselijke werkelijkheid. Maar het is ook zo dat als wij in ons persoonlijk leven midden in onze “Goede Vrijdag” staan, d.w.z. in een moeilijk moment, vinden wij nergens troost, maar met de kracht van het geloof mogen wij nog met een aarzelende stem zeggen, bijna in een fluistering, "Vader, in uw handen beveel ik mijn geest”. Als dat zo is, maak jij je dan geen zorgen of schaam jij je er niet voor. Jezus heeft het ook al eens meegemaakt. Het is Goede Vrijdag!
Pastor Mauricio Meneses
Parochievicaris
Martha en Mariaparochie en
Parochie Onze Lieve Vrouw van Amersfoort
