Tijdens de Parochiedag op 1 februari werd één van de workshops verzorgd door Mirjam Spruit, van het Centrum voor Parochiespiritualiteit in Nijmegen.
Op zondag 16 februari sprak Leo Fijen bij de KRO-NCRV in het wekelijkse Geloofsgesprek met Mirjam Spruit. Wie de uitzending gemist heeft of nog een keer wil zien kan terecht op de website van deze uitzending.
Afgelopen zondag heeft Tonia van Dam, als enige jongere van de locatie Sint Maarten, haar Heilig Vormsel ontvangen van Mgr. Woorts.
Er waren in totaal 20 vormelingen vanuit de gehele Martha en Maria parochie..
Het was een mooie viering in een goed gevulde kerk (ondanks de storm) met een ontzettend swingend samengesteld jongerenkoor o.l.v. Edwin Klarenbeek uit Eemnes.
Zaterdagavond 8 februari vierde het Soester Groot Gaesbeeker Gilde het Naamfeest van haar patrones Sint Aechten. Het feest werd gestart met een feestelijke viering met gilde-eer in de Petrus en Pauluskerk. Thema was deze keer "Laat uw licht stralen...". Pastoor Joachim Skiba ging in zijn homilie dieper in op de rol die het gilde vervult maar ook in de toekomst zou kunnen blijven vervullen in de plaatselijke gemeenschap. Het koor Canto Nuovo zorgde voor de gezangen waaronder de Missa in honorum S. Maria Goretti van de componist Coos van Overbeek.
Aan het eind van de viering werd de band tussen het gilde en de plaatselijke katholieke gemeenschap bevestigd door het overvendelen van pastoor Skiba. Daarvoor had hij nog een herinnering (foto in lijst) ontvangen van zijn bijdragen vorig jaar aan het gilde. Op de foto de inzegening van de nieuwe gildeboom op het gildeterrein De Blaak.
Het gildekorps zorgde na afloop van de viering nog voor een korte muzikale presentatie in de kerk alvorens dat zij de kerk uittrokken richting het Gildehuis waar het Agathafeest werd voortgezet met een Sixties Party.
Een traditie met een eigentijdse invulling.
(foto's Jaap van den Broek en René van Hal)
Op zaterdag 1 februari werd een vervolg gehouden van de op 30 november 2019 Parochiedag van de Martha & Mariaparochie. Wederom waren leden van het bestuur, de locatieraden en de pastoraatsgroepen als ook enkele andere geïnteresseerden dit keer in de Sleutel in Soest bijeen gekomen om de boodschap rondom een missionaire parochie verder uit te werken aan de hand van het boek "Als God renoveert".
Daarvoor waren een 3-tal workshops georganiseerd t.w.:
- Arnoud Drop (directeur Alpha Nederland) nam de deelnemers mee hoe via de inzet van Alpha de lokale kerk weer tot een plaats van bloei kan worden gemaakt. Hij maakte daarbij onderscheid tussen "behoren tot - geloven - leven als".
- Mirjam Spruit deelde haar deskundigheid op het gebied van parochievernieuwing. Mirjam werkt bij het Centrum voor Parochiespiritualiteit in Nijmegen
- Willy Eurlings is lid van de Thomas Merton Society en nam met de deelnemers een aantal uitspraken door van bekende theologen en zocht naar associaties en inzichten bij de deelnemers.
Als centrale afsluiting werden de deelnemers meegenomen in hoe we zingen tot God. Daarvoor gaf Bram Verheijen verbonden aan de abdij van Egmond een clinic; hoe te zingen in een kerkruimte met mede gelovigen en daarmee de muren te laten meezingen. Zingen is het niet enkel woorden op toon uitbrengen.
Tussendoor was er veel ruimte voor ontmoeting en werd er getoost op het nieuwe jaar maar ook op de verjaardagen van pastoor Joachim Skiba (31 januari) en lid van het pastoraal team Wies Sarot (1 februari).
De organisatie was in handen van een commissie bestaande uit Leo Fijen, Margriet Nota (vice-voorzitter van het kerkbestuur) en Willy Eurlings (lid pastoraatsgroep De Bilt).
Hieronder een foto-impressie van deze inspirerende dag.
Katholieken en protestanten zijn in de afgelopen 50 jaar steeds meer naar elkaar toegegroeid. Nu is het moment gekomen waarop ze bij en met elkaar de eucharistie of het avondmaal kunnen gaan vieren. Ze hoeven daarmee niet te wachten tot hun kerkgemeenschappen volledig één zijn geworden. Door nu al te gaan deelnemen aan elkaars vieringen van het avondmaal of de eucharistie zetten ze een belangrijke nieuwe stap op de weg naar de uiteindelijke eenwording, die het doel is van alle oecumene.
Dit opzienbarende standpunt is te vinden in een 57 bladzijden tellend Duitstalig· studierapport dat op 11 september 2019 is verschenen, onder de titel: Gemeinsam am Tisch des Herrn. Aan dit rapport is 10 jaar gewerkt door een werkgroep van 32 protestantse en katholieke theologen. Deze kring bestaat sinds 1946 en heeft baanbrekend werk verricht op het vlak van de oecumene. Aan de totstandkoming van het nieuwe rapport hebben twee Nederlanders meegewerkt: Gerard den Hertog, emeritus hoogleraar ethiek en dogmatiek, en Myriam Wijlens, hoogleraar canoniek recht. Momenteel staat de werkgroep onder het voorzitterschap van Georg Bätzing (sinds 2016 bisschop van het bisdom Limburg) en Martin Hein (van 2000-2019 bisschop binnen de Evangelische Kirche, de Duitse protestantse volkskerk).
Het rapport, dat in 2020 in boekvorm zal verschijnen, is bedoeld als een advies aan de Duitse rooms-katholieke bisschoppenconferentie en aan de leiding van de Evangelische Kirche. De bedoeling is dat het document vervolgens wordt voorgelegd aan het Vaticaan in Rome en aan de Wereldraad van Kerken in Genève. Hopelijk wordt de discussie niet alleen gevoerd in de kerkelijke toplaag maar ook aan de basis, in allerlei gespreks- en studiegroepen, natuurlijk ook in ons land.
Eenheid in verscheidenheid
Het doel van de oecumene is 'dat allen één zijn' (Johannes 17:21). Tot in de negentiende eeuw dachten we dat het vroegste christendom een zuivere eenheid was en dat er pas later vertroebelende verschillen zijn ontstaan. Hedendaagse onderzoekers beweren eerder het omgekeerde: in de eerste eeuwen was er nog veel diversiteit. Dat was juist het kenmerk van het jonge christendom. Pas vanaf de vierde en de vijfde eeuw groeide er, in samenhang met de dogmaontwikkeling, meer uniformiteit, maar zonder dat daarmee meteen ook alle verscheidenheid van de baan was.
Zo'n omslag zien we ook bij de oecumenische beweging. In de beginjaren was het streven primair gericht op het overwinnen van de verschillen en het bereiken van eenheid op het vlak van vormen en inhouden. Nu we daarmee flink gevorderd zijn, is er ruimte gekomen voor een meer gedifferentieerde aanpak: het eens zien te worden of te blijven als het gaat om kernzaken, maar bij de vormgeving of inkleuring daarvan de diversiteit volop kansen geven.
Bijbelse fundamenten
Het rapport bevat een uitvoerige bespreking van de Bijbelse fundamenten van de eucharistie respectievelijk het avondmaal. Hier is veel winst geboekt: confessionele verschillen spelen tegenwoordig nauwelijks nog een rol in de Bijbeluitleg. We lezen de Schrift niet meer door de bril van de latere kerkelijke dogmatiek en we ze zien ervan af 0111 verschillen tussen teksten glad te strijken. Daardoor valt er vaak een heel nieuw licht op de oude teksten. Er zijn nog wel degelijk rode draden te ontwaren. Zo is het zeker dat de eucharistie door Jezus zelf in het leven is geroepen, al kunnen wc niet met volle zekerheid zeggen wat hij op de laatste avond van zijn leven precies gedaan en gezegd heeft. Jezus laat het dubbele ritueel rond brood en beker vergezeld gaan van duidingen die betrekking hebben op zijn vroegere tafelgemeenschap met zondaars en tollenaars, op de messiaanse maaltijd op het einde der tijden, en op heel zijn bevrijdend optreden, dat uitmondt in de verzoenende kracht van zijn lijden, dood en verrijzenis. Hij zegt zijn volgelingen toe dat hij aanwezig blijft in hun midden, onder de tekenen van brood en wijn, en dat zij hem moeten gedenken door te blijven doen wat hij heeft gedaan.
Diverse liturgische praktijken daar gaat het erom dat de substantie van brood en wijn, die dus eigenlijk niet kan veranderen, juist wel wordt omgezet in de substantie van het lichaam en bloed van Christus. Een overgang van de ene substantie in de andere, terwijl dat in de optiek van Aristoteles juist onmogelijk is. Daar komt nog bij dat 'substantie' in het nu gangbare Nederlands gebruikt wordt voor materie of stof. Geen wonder dus dat vele katholieken zelf niet weten wat ze aan moeten met de term transsubstantiatie.
Reformatie en Trente
In de zestiende eeuw waren kerkhervormers zoals Luther, Calvijn en Zwingli, het vaak niet eens met elkaar als het ging om de avondmaalstheologie. In deze onderlinge strijd lag ook het begrip 'transsubstantiatie' onder vuur. Van de weeromstuit heeft het concilie van Trente (1545-1563) de werkelijke tegenwoordigheid van Christus onder de gedaanten van brood en wijn nog eens bevestigd, en wel op grond van de leer van de transsubstantiatie. Weliswaar met de opmerking dat deze leer vooralsnog 'de beste' is. Dit houdt in dat dit niet de enige mogelijke leer is. Transsubstantiatie is zelf geen dogma. Katholieken geloven niet in de transsubstantiatie maar wel in het mysterie van de werkelijke presentie van Jezus in de eucharistische gaven. Om dat geloof uit te drukken kan - bij gebrek aan beter - nog steeds de term transsubstantiatie benut worden.
Offer
Onder de vele duidingen in het Nieuwe Testament van het ritueel rond brood en beker neemt het idee dat de eucharistie in essentie een offer is, slechts een bescheiden plaats in. We vinden deze voorstelling alleen met evenzoveel woorden in de brief aan de Hebreeën.
Om de kritiek van de reformatoren op middeleeuwse misverstanden rond het offerkarakter van de eucharistie te ontzenuwen, verklaarde het concilie van Trente in hoofdstuk 1 van de 'Leer over het Misoffer' dat de viering van de eucharistie geen herhaling is van het kruisoffer van Jezus, want dat offer was eenmalig. Wel is het zo dat de eucharistie de herinnering levend houdt aan het zoenoffer van Jezus. Herinnering in de zin van een actualisatie van het verleden, van de tegenwoordigstelling van dat zoenoffer voor de eucharistievierders van nu en de toepassing van
de vruchten daarvan op hun leven. Deze visie is voor het huidige oecumenische gesprek van groot belang.
Resultaat
Aan de hand van enkele voorbeelden heb ik hier laten zien dat geschillen uit het verleden nu overwonnen zijn als het gaat over de visie op de eucharistie of het avondmaal. De simpele tegensstelling tussen symbolisch en realistisch is achterhaald. Momenteel delen we hetzelfde geloof in de werkelijke tegenwoordigheid van Jezus bij zijn volgelingen in vieringen rond brood en beker.
Ook in Nederland?
Zelf ben ik heel opgetogen over dit nieuwe studierapport. Toch bekroop mij tijdens de bestudering ervan de vraag of wij in Nederland al zover zijn dat we kunnen meegaan met de aanbevelingen van de 32 opstellers. Voor katholieken zal dat nog een hele toer zijn, want in het rapport worden sommige kwesties omzeild, zoals de vraag hoe het ambt van priester en dat van predikant zich tot elkaar verhouden, en of de voorstellen wel uitvoerbaar zijn binnen het wijdere verband van de RKK als wereldkerk.
Niettemin zou ik graag zien dat we de hier geboden ideeën serieus in studie nemen. Misschien moeten we eerst de polarisatie in onze eigen geloofsgemeenschap zien te overstijgen en ruimte scheppen voor verschillende duidingen en praktijken in de eigen katholieke kring als het gaat over de eucharistie. De viering daarvan is het beste remedie als we verbonden willen raken of verbonden willen blijven met Jezus en met elkaar. Gesterkt in deze leerschool kunnen we vervolgens met een open vizier christenen van andere kerken tegemoet treden. Dat vergt dan wel dat we hun tradities gaan respecteren en onze eigen tradities niet langer verabsoluteren.
De auteur, professor Wim Weren,(foto) is emeritus hoogleraar Nieuwe Testament aan de Universiteit van Tilburg
Kunnen we verwijtend wijzen met onze vinger? Wie is schuldig aan de crisis in de Kerk? Zo eenvoudig ligt het niet. Guido Dierickx zet enkele factoren op een rij.
Wanneer onze missionarissen na vele jaren terugkeren naar onze streken schrikken ze ervan: onze kerkgemeenschap verkeert in crisis. Het aantal kerkgangers is gedaald en blijft dalen, het aantal geestelijken daalt en blijft dalen, het aantal verenigingen met een duidelijke katholieke signatuur daalt en blijft dalen. Die missionarissen zijn nog niet gewend aan die evolutie, wij wel. Wij hebben de tijd gehad voor een evaluatie van de toestand, maar onze evaluaties lopen sterk uiteen.
Het zoeken naar verklaring mag niet uitlopen op het aanklagen van personen.
De meesten onder ons reageren met wrevel en zoeken naar schuldigen. Ongeveer zoals de aanhangers van een verliezende voetbalploeg de schuld leggen bij de coach, wijzen zij graag met de vinger naar de kerkleiders, naar pausen, bisschoppen, het Vaticaan. Maar dat is al te gemakkelijk. Het zoeken naar verklaring mag niet uitlopen op het aanklagen van personen. Het moet doorstoten naar factoren die werkzaam zijn in eigen kerkelijke kring of in de maatschappelijke omgeving. Een socioloog zou hier een onderscheid maken tussen interne (endogene) en externe (exogene) factoren.
De interne factoren genieten in vele middens de voorkeur. Vele waarnemers blameren de preutse morele voorschriften van voor de seksuele revolutie. Of het Bijbelse fundamentalisme van voor de ontmythologisering. Of het klerikalisme van de kerkelijke gezagsuitoefening. Deze verklaringen genieten een grote bijval om redenen die voor de hand liggen.
De factoren die zij aanstippen zijn immers vatbaar voor hervorming door inspanningen in eigen kring, bijvoorbeeld door nieuwe kerkleiders. En bovendien passen zij goed in de spiritualiteit van een geloofsgemeenschap die gevoelig is voor oproepen tot bezinning en bekering. Aan een rouwmoedige erkenning van fouten en zonden heeft de Kerk steeds behoefte gehad. En ook nu mag zij deze kans niet voorbij laten gaan. ‘Zoek niet de splinter in het oog van de andere, maar veeleer de balk in het eigen oog.’
Dat gezegd zijnde verdient ook een andere verklaring onze aandacht. Die beklemtoont de uitdagingen waarmee onze kerkgemeenschap af te rekenen krijgt en die mede geleid hebben tot de huidige crisis. Het klinkt niet origineel maar het is waar. Het is moeilijk om het bijbelse geloof te verspreiden in een wereld die weinig open staat voor symbolisch denken. Moeilijk het kerkelijk gezag te vestigen in een wereld waar vele individuen geen vertrouwen hebben in gezagsdragers van welke aard dan ook. Moeilijk een christelijke moraal ingang te doen vinden in een wereld die doordrenkt is van hedonisme.
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
Die tweede verklaring verdient meer sympathie in kerkelijke kringen, niet omdat zij de enig juiste is, maar omdat zij al te vaak veronachtzaamd wordt. Nochtans valt een groter begrip voor de externe factoren onder wat wij het begrip voor ‘de tekenen van de tijd’ noemen.
Een concreet voorbeeld? Het verschijnsel van het kindermisbruik in (en buiten) de kerkgemeenschap is volgens de beschikbare gegevens in belangrijke mate toe te schrijven aan de seksuele revolutie in de tweede helft van vorige eeuw. En de amechtige reactie op dit probleem is in grote mate te wijten aan de gebrekkige kennis van de ernst van dit probleem.
Beide reeksen factoren werken op elkaar in. De interne zwakheden van onze Kerk hebben haar weerbaarheid tegen de externe uitdagingen aangetast. Onze al te moraliserende en al te gebrekkige intellectuele cultuur heeft tot gevolg dat vele van onze godsdienstleraren onmondig blijven tegenover de vragen van hun leerlingen waar het gaat om, bijvoorbeeld, bijbelkritiek, evolutieleer en kerkgeschiedenis.
Wij moeten steeds oog hebben voor het samenspel van interne en externe factoren
‘De tekenen van de tijd verstaan’ betekent een onderscheid kunnen maken tussen interne en externe factoren. Hierbij een oud voorbeeld van hoe het niet moet. Sommige bijbelse profeten hebben het volk opgeroepen om enkel op Yahweh te vertrouwen tegen de dreiging van de Assyrische en Babylonische legers. Terecht. Maar zou dat de nederlaag afgewend hebben? Zij hebben het overwicht van de vijandelijke legers, de externe factor, onderschat en al te streng het pragmatisme van sommige van hun koningen veroordeeld. Dergelijke fout moeten wij vermijden.
Om met de crisis in de Kerk om te gaan moeten wij steeds oog hebben voor het samenspel van interne en externe factoren. Het is in onze samenleving, ondanks alle goede wil, niet meer mogelijk om een kerkgemeenschap te handhaven die even sterk staat als vroeger. Niet meer mogelijk en allicht ook niet wenselijk.
bron: igniswebmagazine
Guido Dierickx SJ is een Vlaamse jezuïet. Doceerde politicologie, sociologie en godsdienstsociologie aan de Universiteit Antwerpen. Hij is redacteur van Ignis Webmagazine.
voor meer nieuws uit de katholieke wereld: bezoek www.deroerom.nl
Bij de afbeelding: Lezende vrouw, Gerrit Dou, Rijksmuseum Amsterdam
Uitgeverij Royal Jongbloed en Adveniat gaan samen iets nieuws beginnen. Op 24 januari is de Maand van de Bijbel van start gegaanMaand van de Bijbel
door KEUZE REDACTIE23 JANUARI 2020. Deze maand is een initiatief van Uitgeverij Royal Jongbloed en Adveniat, waar ook andere organisaties zoals het Nederlands Bijbelgenootschap, het Nederlands Dagblad, de Internationale Bijbelbond, Friesch Dagblad/Het Goede Leven, Nederlands Dagblad en Byblos aan deelnemen.
De maand start met de presentatie van een essay van Jacobine Geel, voortrekker van GGZ Nederland, theologe en al jaren een gezicht van levensbeschouwelijke programma’s op de Nederlandse televisie. De Maand van de Bijbel loopt tot en met Valentijnsdag, 14 februari en begint als een evenement in de Abdij van Egmond op 24 januari 2020. Daar zijn de hele dag workshops over en met de Bijbel en wordt de dag afgerond met de presentatie van het essay van Jacobine Geel. Lees ons bericht hierover
Klein en bescheiden begin
Pieter de Boer is uitgever bij Royal Jongbloed te Heerenveen en legt uit dat er bewust voor gekozen is om klein en bescheiden met deze maand te beginnen. ‘Ooit is het zo ook begonnen met de Maand van de Spiritualiteit. De kracht zit juist in het bescheiden begin. We hebben geen overspannen verwachtingen. We willen met deze maand van de bijbel juist zichtbaar maken hoe de Bijbel nog leeft in katholieke kerken en protestantse gemeenten en meer verbindt in denominaties dan vaak wordt gedacht. Dit initiatief valt in de Week van de Eenheid van de Christenen. We proberen zichtbaar te maken hoe de Bijbel christenen bezielt en verbindt.’
_Culturele waarde
Voor Pieter de Boer heeft de keuze voor deze Maand voor de Bijbel nog een andere waarde. Hij merkt aan het succes van bijzondere edities van Bijbels dat steeds meer Nederlanders dit oudste boek der boeken ook als cultuurwaarde zien. ‘We hebben tegenwoordig Bijbels voor verschillende doelgroepen en bij diverse evenementen. Dat reikt verder dan geloof en kerken, maar bevestigt ook dat maatschappelijke groepen aan de Bijbel culturele waarde toekennen. Het hoort blijkbaar bij de subculturen van onze samenleving dat de Bijbel ook van betekenis is. Dat is een interessante ontwikkeling die niets afdoet aan de religieuze betekenis, maar de uniciteit van de Bijbel alleen maar groter maakt. Blijkbaar hoort de Bijbel bij je leven, als vrouw, als lezer, als kloosterbezoeker’, zo geeft Pieter de Boer een toelichting op die culturele waarde. Het blijkt volgens hem ook uit workshops en evenementen die rond de Bijbel worden georganiseerd.
Bijbelzondag voor katholieken
Leo Fijen is uitgever/directeur bij de katholieke uitgeverij Adveniat. Hij sluit zich graag aan bij de woorden van Pieter de Boer: ‘Samen hebben we in het verleden de Maand van de Spiritualiteit opgezet, ook met voorzichtige stappen. Dat geeft meer ruimte om door te groeien. Wij doen graag mee omdat we merken dat er onder christenen steeds meer behoefte komt aan expliciete verkondiging. We worden opgeroepen een persoonlijke relatie met Christus aan te gaan en vanuit die verbondenheid leerlingen te maken. Dat lukt niet zonder de Bijbel. En deze periode van eind januari past heel goed, want paus Franciscus heeft voor het eerst aan katholieken een Bijbelzondag gegeven, 26 januari. Hoe mooi is het dan om rond deze zondag de Maand van de Bijbel in het leven te roepen.’
Betekenis van de Bijbel voor elke dag
Ook de Internationale Bijbelbond heeft zich aangesloten bij het initiatief van de Maand van de Bijbel. Directeur Bert de Jong: ‘Wij hebben als motto: “Laat de Bijbel spreken”. Dat betekent dat we steeds weer opnieuw zoeken naar de verbinding tussen de boodschap van de Bijbel en het leven van iedere dag. Dat doen we door onze uitgaven en onze bijbelleesgids Leidraad. Betrokken zijn bij het gezamenlijke initiatief voor een Maand van de Bijbel is daarom voor ons een vanzelfsprekendheid.’
Andere organisaties kunnen aansluiten
Dit bescheiden begin geeft, aldus Leo Fijen, ook ruimte voor partners om mee te doen. Het Nederlands Dagblad, Friesch Dagblad, het Nederlands Bijbelgenootschap, de Internationale Bijbelbond en Byblos doen vanaf de start mee. Maar de initiatiefnemers hopen dat andere organisaties op het gebied van Bijbel en christelijke media willen aansluiten. In deze Maand worden elke week activiteiten georganiseerd. De finale is op Valentijnsdag in de Abdij van Berne, met een dag die in het teken staat van Bijbelse Liefde.
Voor meer informatie: klik hier.
Bron: Maandvandebijbel.nl
Sinds afgelopen week heeft de Petrus en Pauluskerk twee vaste en ook stille bezoekers gekregen. Het betreft twee (grote) beelden van de heilige Barbara en Wilhelmus die eerder een plekje hadden in Museum Soest. Twee nieuwe vrijwilligers in het Museum Soest, die ook als vrijwilliger betrokken zijn bij onze gemeenschap, zijn op dit moment actief bij de herinrichting van de religieuze afdeling binnen het Museum Soest. In overleg met de voorzitter van het Museum Soest kwamen ze tot het besluit om de beelden weer terug te brengen naar de plaats waar zij meer dan een eeuw gestaan hebben.
Beide beelden hadden in de periode 1853 - 1968 een plaats aan de buitenmuren van de door pastoor Steenhoff gebouwde Petrus en Pauluskerk. Eind jaren '60 is deze kerk afgebroken om plaats te maken voor een nieuwe kerkzaal. De beelden zijn toen van hun sokkels gehaald en verkocht op de veilig met devotionalia die niet meer gebruikt konden worden in de nieuwe kerk. Er waren ongeveer 10 van dit soort beelden in de kerk o.a. ook St. Vincentius en St. Nicolaas.
Dat juist de beelden van Barbara en Wilhelmus bewaard zijn gebleven is terug te brengen tot het feit dat een van onze parochianen deze beelden in 1969 heeft gekocht en later nauw verbonden was met de organisatie van het museum in Soest. Dat is ook de reden dat het oude tabernakel zich nog in het museum bevindt aan de overzijde van de kerk.
Wie zijn beide heiligen waarvan een beeld staat in de Petrus en Pauluskerk?
Heilige Barbara van Nicomedië, Bithynië, Klein-Azië
Dat zij heeft bestaan, staat historisch vast. Maar wat we van Barbara's leven en sterven weten, berust puur op legende.
Barbara was de dochter van een rijke heiden uit Nicomedië. Om haar tegen ongewenste invloeden te beschermen sloot hij haar op in een toren. Desondanks werd zij bekeerd tot het Christendom, men zegt zelfs door Origenes, de beroemde theoloog uit Alexandrië († 254). Haar vader ontdekte dit toen Barbara vroeg om een derde venster in haar toren aan te brengen ter ere van de Heilige Drie-Eenheid. Hij liet haar folteren om haar tot geloofsafval te dwingen. Toen dat niet lukte, onthoofdde hij zijn dochter. Meteen daarna werd hij gestraft: een bliksemschicht doodde hem.
Barbara is o.a.s beschermheilige van mijnwerkers, brandweerlieden, doodgravers, begrafenisondernemers. Haar feest wordt gevierd op 4 december.
Wilhelmus (ook Guilielmus of Gulielmus) van de Monte Vergine
Wilhelmus werd in 1085 te Vercelli in Piemonte geboren. Op 12-jarige leeftijd verloor hij zijn beide ouders. Hij was nog geen veertien, toen hij de wens te kennen gaf een pelgrimstocht van boetvaardigheid te houden naar Jacobus van Compostella. Hij volvoerde deze onderneming blootsvoets en met slechts één kleed bij zich. Eenmaal thuis wilde hij ook naar het Heilig Land gaan om de plaatsen te bezoeken waar Christus had geleefd. Maar - zo zegt de legende - daar kwam niets van, omdat God hem onoverkomelijke hindernissen in de weg legde, zonder overigens te vertellen waarin die hinderissen dan bestonden. Hoe dan ook, hij trok zich terug in de eenzaamheid van een kale berg. Daar passeerde eens een mooi meisje dat haar blinde vader geleidde. Toen de man besefte welke kans hier voor hem lag, begon deze te bidden en te smeken dat de kluizenaar voor hem bij God een goed woordje zou doen, zodat hij zijn gezichtsvermogen terug zou krijgen. Maar onze heilige leerde hem dat wij het lijden soms moeten ondergaan en aanvaarden; daarop gaf hij hem zijn zegen, en de zieke bleek op slag genezen.
Wilhelmus was tevens oprichter van een kloosterorde, die leefde naar de riten van Benedictus.
Het feest van de H. Wilhelmus wordt gevierd op 25 juni. Volgens de overlevering werd zijn graf bezocht op te worden genezen van een ziekte.
Op zaterdag 18 januari mochten vier diakenstudenten de zogenaamde ‘Admissio’ ontvangen, de toelating tot de diakenopleiding waarmee zij opgenomen zijn onder de kandidaten voor de wijding tot het permanente diaconaat. Twee van deze vier kandidaten komen uit onze Martha en Mariaparochie: Antoon van Gaans ( Michaël en Laurens) en Raymond ter Bogt (Nicolaas Baarn).
Het was een mooie gebeurtenis in het Ariënsinstituut in Utrecht. Daar is het seminarie van ons Aartsbisdom gevestigd. Daarom vond daar de plechtigheid plaats. Het was heel mooi om hiervan getuige te mogen zijn en samen met onze diakenkandidaten deze belangrijke stap te vieren.
Om 9.00 uur was er een Eucharistieviering waarin Mgr. Hogeboom, hulpbisschop van het Aartsbisdom Utrecht de celebrant was en rector Patrick Kuipers en ikzelf concelebrant waren. Na de preek werden alle kandidaten naar voren geroepen en op de vraag of zij bereid zijn hun vorming voort te zetten konden zij met volle overtuiging antwoorden met: ‘Ja, dat wil ik!’.
Na de mis was er een gezellig samenzijn onder het genot van een kopje koffie met wat lekkers. Het was een mooie viering om met veel dankbaarheid op terug te kijken.
Wij blijven bidden voor nieuwe roepingen zodat nog veel mensen uit ons midden Gods stem mogen horen en de weg die zij moeten gaan, de weg waartoe zij geroepen zijn, mogen ontdekken en volgen.
Van harte proficiat aan onze diakenkandidaten: Raymond ter Bogt, Antoon van Gaans, Josef Grosseünschkamp en Richard Meijer.
Mauricio Meneses