synodaal proces Archieven - Martha & Maria Parochie

Katholieken zien herkenning en nieuw perspectief in wereldwijd synodaal proces

Verrassend en verfrissend, zo noemen velen het synodale proces dat gaande is in de Rooms-Katholieke kerk. Verrassend omdat veel specifieke pijnpunten wereldwijd blijken te leven onder katholieken. Verfrissend vanwege de eerlijkheid waarmee dit alles benoemd wordt in het Werkdocument Continentale Fase (WCF). Ook de titel van dit document: ‘Vergroot de ruimte van uw tent’ toont een voor menigeen onvermoede open houding.

Input voor Nederlandse delegatie

Om de Nederlandse delegatie voor te bereiden op de Europese synodale ontmoeting in Praag van 5 tot 12 februari a.s. verzamelde het Netwerk Katholieke Vrouwen, het bisdom van ’s-Hertogenbosch en de Konferentie Nederlandse Religieuzen reacties op dit Werkdocument. Binnen een kleine drie weken kwamen enkele tientallen reacties binnen van diverse individuen en groepen uit de kerk.

Erkenning van pijnpunten

Uit de reacties blijkt dat velen zich eindelijk erkend voelen, juist omdat heikele kwesties niet alleen in Nederland blijken te spelen. Dan gaat het met name om de positie van vrouwen, de onthouding van de sacramenten aan lhbti’ers en mensen die hertrouwd zijn na een scheiding, de kloof tussen clerus en gelovigen en het gebrek aan transparantie binnen de kerk.

Jongeren, migranten en nieuw leiderschap

Uit de reacties komt sterk naar voren dat het in het vervolg van het synodaal proces vooral moet gaan over de vraag hoe je in onze geseculariseerde samenleving geloofwaardig en gastvrij kerk kunt zijn. De aandacht voor jongeren en migrantengelovigen heeft prioriteit, zegt men. En er klinkt een roep om (her)bezinning op vormen van leiderschap in de kerk.

Betrokkenheid en weerstand

Uit de ontvangen reacties spreekt een grote betrokkenheid en verlangen om bij te dragen aan het synodale proces. De organisatoren van deze inventarisatie realiseren zich echter dat menig gelovige nog niet of nauwelijks weet heeft van het synodaal proces. En dat er onder de gelovigen weerstand leeft; ze zien geen heil in een breed proces waarin alle mensen van goede wil een stem hebben.

Nieuwe energie

Ondanks de voorzichtige start in Nederland blijkt het synodale proces een bron van nieuwe energie en vitaliteit voor de kerk. Synodaal met elkaar op weg gaan, met alle onderlinge verschillen die er ook mogen zijn, is naar de overtuiging van de drie organisaties de beste manier om te werken aan toekomst van de Rooms-Katholieke Kerk in Nederland.

De volledige samenvatting van de reacties op het werkdocument is te vinden op: www.knr.nl, www.bisdomdenbosch.nl en www.unkv.online

Nieuws - 01/31/2023

Elkaar ontmoeten onderweg

Op 13 november zaten we met vijftien mensen rond de tafel te smullen van een heerlijk soepje met Turks brood erbij. Ondertussen waren we aan het dromen over de toekomst van onze geloofsgemeenschap. We willen zo graag verder met elkaar. Op een flap, die in de Schoter nog te bewonderen is, schreven we onze dromen. Over een kerk waar je kwetsbaar mag en misschien wel moet zijn. Over omkijken naar elkaar. Met de wens dat iedereen, jong en oud, met ons meedenkt en doet. We waren na een uur nog lang niet uitgepraat. Daarom is er een vervolg bijeenkomst, op 11 december in de Waker. Daar gaat het gesprek verder over praten over je geloof, getuigen over wat je belangrijk vindt (maar niet met een voet tussen de deur) en de manier waarop je dat zou kunnen doen.

Welkom, 11 december om kwart over twaalf in de Waker. Natuurlijk is er weer soep!

In de gespreksronde Elkaar ontmoeten onderweg proberen we op Synodale wijze te spreken over de thema's van het beleidsplan van het pastoresteam. Dat betekent dat het vooral gaat om luisteren naar elkaar. Wat houdt ons gaande op de weg.

Nieuws - 11/23/2022

Verslag van de gesprekken Synodaal Proces

Timmer je mee aan de weg? Het Synodaal Proces

Inleiding

In de maanden februari en maart hebben veel parochianen meegedacht en meegesproken over het Synodaal Proces, dat zich richt op de toekomst van onze kerk in het derde millennium. Sommigen kwamen naar gespreksmiddagen of – avonden, anderen reageerden op de vragen die dagelijks binnenkwamen via de Digitale Vastenkalender en weer anderen werden geïnterviewd. Hoewel we heel graag nog veel meer mensen hadden willen bereiken moesten we in twee maanden tijd dit proces inpassen in bestaande activiteiten, die ook gewoon doorgingen. Uit alles wat er tot nu toegezegd werd is een verslag samengesteld dat naar het bisdom is gegaan. Het bisdom zal dit verslag, met alle andere verslagen uit andere parochies gebruiken om een eigen verslag te maken dat mee gaat naar de bisschoppensynode in Rome.

Maar voor ons is dit Synodaal Proces niet afgelopen. We kunnen gewoon door met onze gesprekken over de toekomst van de kerk, want de toekomst dat zijn wij. Er volgen dus nog meer gesprekken.

12 mei 14.00 uur een vervolg gesprek in De Sleutel in Soest.

18 mei om 20.00 uur in de pastorie van de Onze Lieve Vrouw in Bilthoven.

Voel je vrij om aan te sluiten en mee te timmeren aan onze weg naar de toekomst.

Wies Sarot, pastoraal werkster

Verslag van de gesprekken in het kader van het Synodaal Proces in de parochie van de H.H. Martha&Maria zoals het naar het bisdom is gezonden.

Vooraf

De afgelopen twee maanden hebben we goede gesprekken gevoerd en mooie verhalen gehoord in verband met het Synodaal proces. Er was soms wat weerstand te overwinnen, maar de methode van story-telling, die we in de gesprekken gebruikten haalden mooie en inspirerende verhalen naar boven over samen op weg zijn in geloof. Opvallend was in deze verhalen dat langdurige bijeenkomsten zoals kampen of pelgrimages of bijzondere bijeenkomsten zoals vieringen in de open lucht met veel verschillende mensen bron van geloof waren geweest. Helaas was de tijd veel te kort om alle drie de thema’s grondig aan bod te laten komen. Toch hebben we veel leerzaams gehoord waarmee we in de toekomst verder kunnen. De gesprekken zijn met dit verslag nog lang niet achter de rug. Er is nog heel veel om over verder te praten en hopelijk in de toekomst om ook mee aan de slag te gaan.

Over het thema Vieren

Er zijn vele manieren om te vieren. Sacrale dans, samen wandelen, hulde brengen aan Christus als de morgenster, kruisweg lopen, in gebedsvieringen, catechese, gespreksgroepen. Niet alleen eucharistie, maar ook eucharistie. Het regelmatig naar de kerk gaan vormt je langzaam en helpt je als je beslissingen moet nemen. Sommige vieringen hebben iets extra’s in dit opzicht, zoals Aswoensdag en vredeszondag. Liederen, muziek zijn een niet te onderschatten onderdeel van de liturgie, zo bleek tijdens corona. De voorgangers zouden meer moeten aansluiten bij het dagelijks leven, ze blijven vaak teveel in hun eigen kerkelijke of theologische bubbel. Het zou laagdrempeliger en persoonlijker kunnen. Het rond reizen van voorgangers maakt het moeilijker om aan te sluiten bij wat er in een gemeenschap leeft. Voorgangers zouden beter moeten luisteren. Vieren wordt bijzonder als er verbondenheid is met elkaar vanuit verschillende achtergronden. Als je open staat voor het andere…. Kleine vieringen zijn inspirerend en verbindend. Je wordt niet alleen verticaal gevoed, maar ook veel meer horizontaal, in de breedte, door je medemensen. Samen vieringen voorbereiden is erg vruchtbaar en leerzaam en versterkt de betrokkenheid. Je versterkt elkaars geloof maar leert ook wat er speelt en hoe men daar betekenis aan geeft. Kerksluiting bemoeilijkt het vieren. Je moet je welkom en thuis voelen om ergens te kunnen vieren. Oecumenisch vieren brengt je niet alleen dichter bij je medechristenen maar helpt ook om je eigen RK traditie meer te gaan waarderen. Vieren en doen moet bij elkaar gehouden worden. Het één inspireert het ander. Tijdens de viering zou dat meer benoemd kunnen worden. En het doel van de collecte, bijvoorbeeld voedselbank zou dit ook meer zichtbaar kunnen maken. Niet elke lector of acoliet zou meer ruimte willen voor de uitoefening van dit ambt.

Medeverantwoordelijkheid in de zending

‘Zending’ veroorzaakt gemengde gevoelens. Gevoelens van tekort schieten:’ de pijn zit erin dat onze kinderen van de kerk niet veel (meer) willen weten.’ Maar ook het gevoel dat de kerk zich erbuiten zou moeten houden: ‘Ja, het ( helpen van mensen die buiten de boot vallen) valt onder diaconie en missionair bezig zijn, maar moet de kerk dit allemaal “opeisen” ?’ Ik kom graag uit voor mijn geloof en de kerk waar ik bij hoor maar heb er moeite mee om kost wat kost “zieltjes” te winnen, zeker als ,mensen er niet op zitten te wachten. Je doet het omdat je er wil zijn voor die ander; gelovig of niet; kerkelijk of niet. Wat ik moeilijk vind is dat missionair voor mij soms heel dicht bij evangeliseren lijkt te liggen en dat is iets waar ik me niet in thuis voel.’

Om religie een plek te geven binnen de huidige maatschappij moeten we teruggaan naar de kern en we moeten gaan kijken hoe we religie op een moderne manier kunnen toepassen in de samenleving. We moeten de Blijde Boodschap blijven horen en volgen en doorgeven, ook de eenheid bewaren en inspiratie overbrengen op anderen en de ‘verloren schapen’ er bij halen en niet vergeten. Onze blik is te binnenkerkelijk geworden. In gesprek blijven met anderen en achterhalen waarom zij de keuzes maken die ze maken. Luisteren dus. Wat hulp zou ook welkom zijn. ‘Ik mis erg de zichtbaarheid van de RK kerk in de pers en op TV, zeker bij maatschappelijke vraagstukken als medisch- ethische kwesties, vluchtelingenproblematiek, milieu. Ik denk dat heel veel mensen nu stuurloos zoeken naar zingeving en houvast’ . Bisschoppen als hoeders van de traditie is niet voldoende. Samen kerk zijn is samen vieren, leren, dienen en gemeenschap zijn. Het lijkt nu dat het vieren en dan met name de eucharistie alles zaligmakend is. Daardoor blijven catechese, vorming en toerusting, gemeenschapsopbouw en diaconie voor een deel liggen en verarmt het. Natuurlijk kunnen gelovige kerkgangers hier veel in betekenen. Maar ondersteuning, dieper ingaan met kennis op onderwerpen, pastorale nabijheid etc. kunnen we op deze vlakken niet missen.

Dialoog

Dialoog wordt hogelijk gewaardeerd en gebeurt al op allerlei niveaus. Tegelijk ziet men wel dat we er niet altijd meer tijd voor nemen in een snelle, vluchtige wereld. Dat maakt sommigen, zelfs binnen de eigen gemeenschap ook eenzaam. Binnen de gemeenschappen is er dialoog in werkgroepen en gespreksgroepen. Er is dialoog met familie en vrienden, die veelal buitenkerkelijk zijn. Indien er gemeenschappelijke waarden en normen zijn wordt deze buitenkerkelijkheid niet als een belemmering ervaren, behalve soms door ouders die het hun kinderen gunnen om wel te geloven. De dialoog met andere christelijke kerken, al dan niet via de Raad van Kerken, en de activiteiten die daaruit voortvloeien op diaconaal en catechetisch terrein zijn een verrijking en veroorzaken meer elan en meer impact. Dialoog met de maatschappij verdiept het geloof en geeft er richting aan. Openheid van twee kanten is daarvoor wel noodzakelijk, evenals twee richting verkeer. Dialoog wordt niet alleen gezien als samen spreken, maar ook als samen optrekken, rond vluchtelingen, de voedselbank, in de politiek en de gewone dagelijkse dingen die je in je omgeving kunt doen. We zouden als kerk vaker kunnen aansluiten bij dingen die maatschappelijk gebeuren, zoals NL doet. En ons makkelijker mengen in het maatschappelijk debat. We kunnen voor de dialoog veel leren van o.a. scholen die net als wij zoekend zijn om de dialoog en inclusiviteit te stimuleren en al iets verder zijn dan de kerken.

Het lijkt of we binnen het instituut van de RK kerk in Nederland een gesprek in de vorm van een gelijkwaardige dialoog voeren een beetje verleerd zijn. Er is een machtsverschil, waarbij gelovigen opzij geschoven kunnen worden als ze dingen zeggen of doen die niet welgevallig zijn. Dialoog met het bisdom is een balanceer-act. Soms sluiten ook bestuurders en pastoraal team zich af voor gesprek en zijn niet transparant. Juist omdat dialoog wordt gewaardeerd wordt dit als schrijnend en tegenstrijdig aan het geloof ervaren.

Nieuws - 04/07/2022

Samen op weg proces Overweging bij de vierde zondag door het jaar

‘Samen op weg’ is een uitdrukking die we de laatste jaren vooral gebruikten

voor het proces van samengaan tussen de Nederlands hervormde kerk,

de gereformeerde kerk en de Lutherse kerk.

De PKN ontstond uit dit proces.

Wij, in de Roomse kerk, gebruiken graag Latijnse en Griekse termen

en zo komt het dat we hier en nu spreken van het Synodaal proces

als we een Samen op weg proces bedoelen.

Het Griekse syn betekent immers samen en odos betekent weg.

Synodos betekent dus gewoon Samen op Weg.

Nu is de grote vraag bij het woordje ‘samen’ altijd: Met wie dan samen?

Wie mag meedoen en wie wordt buitengesloten?

Er zijn door de eeuwen heen heel wat Synodes geweest waar mensen samen op weg gingen,

maar in onze kerk waren die mensen toch altijd van het mannelijk geslacht

en hadden tenminste de priesterwijding ontvangen, doch waren meestal tevens bisschop.

Het samen sloeg op de clerus, op de hogere clerus zelfs, van de Rooms Katholieke Kerk.

Een synode was een bisschoppensynode.

Nu, in dit synodaal proces is er ook een bisschoppensynode, -volgend jaar in 2023-

maar deze bisschoppensynode is één onderdeel van het gehele synodale proces.

Dat is anders, nieuw.

En we moeten gaan uitvogelen of dat kan werken. Dat is spannend.

Want hoe leer je de gehele kerk hoe je op een goede wijze Samen op Weg kunt gaan.

Het is zo geheel anders als we gewend zijn om te doen.

In Nederland zijn we gewend aan vele vormen van inspraak.

Onze mening wordt gevraagd via enquêtes, op ons werk vergaderen we,

we netwerken en mogen allemaal stemmen om democratisch vertegenwoordigd te worden

in gemeenteraad, waterschap, provincie en Tweede Kamer.

We geven onze mening op social media over de restaurants en de webwinkels die we bezoeken

en mogen ons verlanglijstje indienen voor de top 2000.

Het gaat zelfs zover dat we ons een beetje schamen als we ergens geen mening over hebben

omdat we er niet voldoende van af weten.

Dus wij zijn grote roeptoeters geworden, die gevraagd en ongevraagd hun mening geven.

Handig voor het Synodaal Proces, zou je kunnen denken, wij zijn al helemaal gewend om onze mening te ventileren.

En over de kerk en haar opdracht, - missie zo je wilt- hebben we wel degelijk een mening, reken maar.

De recente enquêtes van Trouw en ND maken dat wederom duidelijk.

Doch helaas, als je het Synodaal Proces als een kans ziet

om eens ongezouten je mening te geven over de kerk, de misstanden in de kerk

en de opvattingen van de bisschoppen over van alles en nog wat, maar vooral de seksuele moraal,

dan kan je beter de enquête van Trouw invullen.

Gezamenlijk proces

Om te beginnen is het Synodaal Proces een gezamenlijk proces.

Je praat met elkaar, je luistert naar elkaar. Dat hoeft niet in grote kring.

Maar er is in deze kring van mensen eerder sprake van een geloofsgesprek dan van een vergadering.

Samen praat je over de toekomst van deze wereld.

Jij, als gelovige in het licht van het koninkrijk van God, je gesprekspartner, die wat de paus betreft

best een andere levensbeschouwing mag hebben, in het licht van zijn of haar idealen.

Onze verantwoordelijkheid

Ten tweede is het Synodaal Proces geen proces waarin we wensenlijstjes inleveren.

Het is een proces van dromen over de toekomst en waar mogelijk aan de slag gaan met die dromen.

Dat betekent eigen verantwoordelijkheid. Als wij hier het samen niet doen, doet niemand het.

Niet de bisschoppen moeten iets veranderen, wij moeten iets veranderen.

Of eigenlijk ervaar ik het als: Wij mogen iets veranderen.

Doe maar, zegt paus Franciscus tegen ons, ga maar op eigen benen staan, zeg wat je wezenlijk vindt,

luister naar wat de ander wezenlijk vindt en ga aan de slag.

Luister naar de zwaksten

Maar, maar, maar smeekt hij ons bijna, en dat is het derde wat van belang is:

Luister daarbij vooral naar de zwaksten in je midden.

Luister naar de mensen die niet goed gebekt zijn, luister naar de mensen die niet meer meedoen,

ga naar kerkverlaters en luister naar hun verhaal, vraag de jongeren die niet komen naar hun dromen,

leg je oor te luisteren bij wie werkeloos is, bij mensen uit andere sociale klassen.

Laat het samen niet weer een samen zijn, dat meer mensen uitsluit dan insluit.

We moeten op deze aardbol met iedereen op weg, niet alleen met de mensen van onze eigen club.

Doe het in de sfeer van liefde die spreekt uit I Korinthe 13, het hooglied van de liefde

niet ijdel, niet zelfgenoegzaam, strijdend tegen onrecht, zoekend naar de waarheid,

geduldig en vol goedheid. Verdragend en volhardend.

Het gaat niet om jou, het gaat niet om de kerk,het gaat om een dienstbare houding in deze wereld.

Probeer niet populair te zijn

Dat betekent, dat is het vierde, dat het Synodaal Proces ook niet gaat

over dingen die goed scoren bij de mensen.

Het gaat niet over maatregelen die populair zijn, die de handen op elkaar krijgen.

Het gaat om een goede toekomst van de hele aarde en daarvoor moet het roer om,

moeten we ook tegen de stroom in durven gaan.

De kerk, dat zijn wij, is geroepen om profetisch te zijn als Jezus, als Jeremia, als Jesaja, Elia en Elisa,

niemand naar de mond praten, maar de waarheid zoeken.

En die jonge Jeremia realiseert zich al dat dat niet eenvoudig is, maar wordt bemoedigd door God zelf.

Heilige Geest

En dan, ook nog van belang voor het Synodaal Proces, we doen dit onder leiding van de Heilige Geest.

We zijn allemaal gevormd en hebben de Geest ontvangen.

We hoeven haar slechts de ruimte te geven om in ons te werken.

De Geest de ruimte geven vinden we moeilijk. Maar dat is het niet.

Of beter gezegd: als je er gewoon aan denkt, als je de Geest niet per ongeluk vergeet,

dan is de volgende stap eenvoudigweg: haar hulp vragen om de handelen, alweer,

volgens de idealen van het Hooglied van de liefde.

Niet op zoek naar het beste voor jezelf, maar op zoek naar het beste voor de ander,

de zwakke ander, die anders in de verdrukking komt. In het voetspoor van Jezus.

We hebben om ons te helpen een gebed meegekregen,

eeuwenoud, rond 600, van de heilige Isidorus van Sevilla tot de heilige Geest.

Dat werd op synodes en concilies altijd gebeden door de concilievaders.

Nu worden vaders en moeders, zonen en dochters, uitgenodigd om deze woorden in de mond te nemen

en met elkaar te bidden:

Wij staan voor U, Heilige Geest,

terwijl wij bijeenkomen in uw naam.

U alleen hebben we om ons te geleiden,

maak dat U thuis bent in ons hart;

leer ons de weg die wij moeten volgen,

en hoe wij deze moeten gaan.

Wij zijn zwak en zondaars;

laat niet toe dat wij de wanorde bevorderen.

Laat onwetendheid ons niet op de verkeerde weg brengen,

noch partijdigheid ons handelen beïnvloeden.

Maak dat wij in U onze eenheid vinden,

opdat wij samen kunnen gaan naar het eeuwige leven

en ons niet verwijderen van de weg van de waarheid

en van wat juist is.

Dat alles vragen wij U,

die overal en in iedere tijd werkzaam bent,

in de gemeenschap van de Vader en de Zoon,

in de eeuwen der eeuwen.

Amen.

Inspiratie - 01/31/2022

Timmer je mee aan de weg? De heilige Geest als TomTom.

De formatie van ons nieuwe kabinet heeft zolang geduurd, dat het moeilijk was om je aandacht erbij te houden en het proces belangstellend te blijven volgen. Informateurs kwamen en gingen, de positie van verschillende bewindslieden wankelde, sommigen vielen, anderen niet. Fractievoorzitters praatten mee, trokken zich terug en haakten vervolgens weer aan. Zo was het één groot gepolder. Tenenkrommend soms. Politieke spelletjes, oordelen veel mensen. Ja, dat zijn het ook. Toch is het niet helemaal fair als dat het eindoordeel is over de club die op 10 januari met de koning op het bordes stond. Want dwars door die politieke spelletjes loopt de wens van heel veel goedwillende mensen om ons land vakkundig te regeren en de verschillende crisissen op te lossen. En dat doen we in Nederland nu eenmaal door te polderen, door compromissen te sluiten, door te geven en te nemen, door wensen te parkeren, soms voor best lange tijd, door pragmatisch te zijn. Zo werkt onze democratie toch, ondanks zeventien miljoen verschillende opvattingen in ons kleine landje. Petje af voor de mensen die dat aandurven. Zelfs los van de bedreigingen die het leven van politici en hun families verzieken, is dat een hele klus.

In onze kerk gaat het anders. Steeds weer hameren onze bisschoppen erop dat onze kerk geen democratie is. Geen: de meeste stemmen gelden, geen directe inspraak van onderaf, geen gepolder. Velen van ons hebben het gevoel dat de hiërarchie achter de dijk blijft liggen en onbereikbaar is voor de stem van de gelovigen. Sommigen vertrekken om die reden uit de kerk -en komen vervolgens heel soms ook weer terug- anderen mopperen vooral en weer anderen zoeken naar manieren om toch te doen wat ze wezenlijk vinden voor ons geloof.

Van de politiek denk je soms: het is niet fraai wat we voor geschoteld krijgen, maar in de kerk is het vaak niet veel mooier. En terecht worden we daarop afgerekend door buitenstaanders. Want we claimen volgelingen van Jezus te zijn. Niet dat dat linksom of rechtsom betekent dat we volgzaam moeten zijn, maar het betekent wel dat we een ideaal hebben, een doel waar we naar toe werken en dat doel is een betere, mooiere wereld, een aarde zoals God de Schepper die bedoeld heeft. Als volgelingen van Jezus zouden we heilig moeten zijn en heiligen zijn heelmakers, reparateurs van wat kapot is in deze wereld. In de krant en in onze parochiebladen kunnen we lezen dat veel mensen betreuren dat corona zoveel relaties kapot maakt. Als gelovigen zouden we ons moeten inzetten om het contact tussen mensen weer te repareren. Dat is wat volgelingen van Jezus doen: werken aan de reparatie van wat kapot is in onze samenleving, in onze omgeving, in ons leven, op deze aarde.

Onze paus, paus Franciscus, is ook een reparateur. Hij stelt diagnoses, soms heel ongemakkelijke, zoals die over de huisdieren die kinderen vervangen en doet tegelijk pogingen om daadwerkelijk problemen aan te pakken. Hij geeft ook het goede voorbeeld. Er komen douches voor daklozen in het Vaticaan, er worden vluchtelingen opgevangen en gehuisvest en, en daar wilde ik het wat uitgebreider over hebben er komt een synodaal proces als uitwerking van wat het tweede Vaticaans Concilie beoogde met de toekomst van de kerk. Tijdens Vaticanum II is er door de concilievaders gepoogd om meer ruimte te maken voor de gelovigen. De eucharistieviering gingen we meer samen vieren, in de volkstaal, zodat we letterlijk mee konden praten, en er ontstond het besef dat als we allemaal de heilige Geest hadden ontvangen, als we allemaal vernieuwd zijn door de heilige Geest, zoals Paulus dat verwoordt , we ook allemaal Gods inspiratie hebben ontvangen. Niet alleen de gewijde mannen, maar iedere gedoopte kan iets zinnigs zeggen over het volgen van Jezus.

Paus Franciscus wil dit handen en voeten geven in het synodaal proces. Hij is ervan overtuigt dat de weg van de synodaliteit de weg is die God verwacht van de Kerk van het derde millennium. De fundamentele vraag voor dit synodale proces is de volgende: We zijn als synodale kerk Samen op weg. Maar hoe werkt dat samen op weg zijn op dit moment in onze lokale kerkgemeenschap? Wat gaat er goed, waar putten we moed uit, wat hebben we meegemaakt dat ons hielp en waar struikelden we over, wat zat ons dwars? De vervolgvraag is dan: Welke stappen zouden we, geïnspireerd door de heilige Geest, moeten nemen opdat ons samen op weg zijn groeit en bloeit.

Misschien bent u geneigd om op deze vragen onmiddellijk met een antwoord klaar te staan. Ik bespeur die neiging in ieder geval zeker bij mijzelf. Maar dat is veel te rap. De paus vraagt ons twee dingen in acht te nemen. Ten eerste vraagt hij ons of we, net als Jezus deed in de rivier de Jordaan, eerst willen bidden om de heilige Geest voordat we antwoord geven. Want het gaat om het antwoord dat wij geven vanuit ons geloof, niet vanuit onze behoeften. Niet mijn wil, maar uw wil geschiede. Dat vraagt om gebed, om contact met God. Het tweede wat de paus ons op het hart drukt is of we de nadruk willen leggen op naar elkaar luisteren en ruimte houden voor verrassingen. Wat heeft de ander te zeggen? En die ander neemt de paus opvallend ruim. Hij adviseert ons om met kerkverlaters te gaan praten, met andersgelovigen, met zieken en met vluchtelingen, armen en ontrechten. Om te luisteren naar de stemmen van hen die we meestal niet horen, omdat ze niet vlot gebekt zijn, omdat ze geen vooraanstaande rol spelen omdat ze buitenstander zijn.

De fundamentele vraag wordt vervolgens uitgesplitst in maar liefst tien deelvragen. Ik ga ze niet allemaal opsommen, maar noem er enkelen die de toon zetten. De eerste deelvraag is: Wie zijn onze reisgenoten, ook buiten onze kerkelijke omgeving? De tweede vraag luidt: Naar wie zouden wij als kerk eigenlijk moeten luisteren? Er is ook een vraag over onze zending, onze opdracht in deze wereld. Hoe is deze zending? En hoe nemen wij eigenlijk gezamenlijk beslissingen onder leiding van de Heilige Geest? Het zijn allemaal vragen waarop we moeten kauwen, -nadat we gebeden hebben- het zijn ook gewetensvragen, die onze blik richten op mensen buiten onze directe kring. En hoe meer je je erin verdiept, hoe meer je denkt: Tja, daar zouden we inderdaad eens samen over moeten praten. Praten, niet discussiëren, niet streven naar mijn gelijk halen maar streven naar verdieping/ verbetering/ verbreding van ons gezamenlijk geloof opdat wij gezamenlijk kunnen gaan werken aan Gods koninkrijk.

Het is ongelofelijk ambitieus van de paus, en als je pessimistisch bent kan je allemaal valkuilen en miskleunen voorspellen in het verloop van dit synodale proces, dit samen op weg zijn. Maar je kan ook denken: De heilige Geest woont ook in mij en in de mensen om mij heen, en met hulp van die Geest kunnen wij wel degelijk samen op weg gaan, als een geloofsgemeenschap die gelooft in haar missie, en vertrouwt op haar Heer. Omdat dat niet gemakkelijk is wil ik afsluiten met het gebed om de Heilige Geest dat traditioneel gebeden wordt wanneer er een synode geopend wordt.

Wij staan voor U, Heilige Geest,

terwijl wij bijeenkomen in uw naam.

U alleen hebben wij om ons te geleiden,

maak dat U thuis bent in ons hart;

leer ons de weg die wij moeten volgen

en hoe wij deze moeten gaan.

Wij zijn zwakke mensen en zondaars;

laat niet toe dat wij de wanorde bevorderen.

Laat onwetendheid ons niet op de verkeerde weg brengen,

noch partijdigheid ons handelen beïnvloeden.

Maak dat wij in U onze eenheid vinden,

opdat wij samen kunnen gaan naar het eeuwige leven

en ons niet verwijderen van de weg van de waarheid

en van wat juist is.

Dat alles vragen wij U,

die overal en in iedere tijd werkzaam bent,

in de gemeenschap van de Vader en de Zoon,

in de eeuwen der eeuwen.

Amen.

Inspiratie - 01/13/2022

Voor een synodale kerk

Misschien, hopelijk heeft u het al gehoord. Paus Franciscus heeft de hele kerk uitgenodigd om mee te denken in de voorbereiding van de bisschoppensynode die gehouden wordt in 2023. De hele kerk. Samen (syn) met alle gelovigen, maar ook met anderen die met ons mee willen denken, wil de paus op weg (odos) in deze snel veranderende wereld. En daarom worden we uitgenodigd om met elkaar te praten en vooral ook naar elkaar te luisteren. Kenmerk van dit gesprek is dus dat iedereen mag meedoen. Sterker nog, de paus nodigt ons uitdrukkelijk uit om vooral naar mensen te luisteren waar naar gewoonlijk amper geluisterd wordt.

Dat is een hele uitdaging, waar we niet zo heel veel tijd voor hebben. Want in augustus moeten alle verslagen binnen zijn op de bisdommen, zodat onze verhalen meegenomen kunnen worden naar de synode. Maar soms komt uit een hogedrukpan het smakelijkste eten.

Verleidelijk is het misschien om dit proces vorm te geven middels een enquête. Maar dat is nu juist niet de bedoeling. De opzet van de paus is dat we met elkaar gaan praten en onder leiding van de Heilige Geest verder komen dan we in ons eentje zouden komen. Voor dat gesprek heeft de paus tien thema’s aangereikt, waaruit ons bisdom er drie gekozen heeft. Wat ons natuurlijk niet hoeft te beletten om ook over de andere thema’s samen na te denken.

Het komende half jaar zullen we in allerlei verbanden spreken over de thema’s van de synode. Als er mensen zijn die willen bijdragen aan de organisatie hiervan zou ons dat zeer verheugen. Maar tegelijk gaan we alvast aan de slag.

Hopelijk merkt u er de komende maanden steeds meer van en gaat het proces leven in ons midden.

Meedenken? Meld je aan bij Wies Sarot: sarot@marthamaria.nl

Pastoraal team

Inspiratie / Nieuws - 12/08/2021

H. Nicolaas Baarn

Maria Koningin kerk

Michaël-Laurens

Onze Lieve Vrouw Bilthoven

H. Nicolaas Eemnes

Sint Maarten

HH. Petrus en Paulus

Carolus Borromeüs

Katholieken zien herkenning en nieuw perspectief in wereldwijd synodaal proces

Elkaar ontmoeten onderweg

Verslag van de gesprekken Synodaal Proces

Samen op weg proces Overweging bij de vierde zondag door het jaar

Timmer je mee aan de weg? De heilige Geest als TomTom.

Voor een synodale kerk

Vieringen door de week

Contact

Over ons

Gemeenschappen

Extra

Contact