Sinds Willem-Alexander koning is van ons land vieren we Koningsdag op zijn verjaardag 27 april. Zo ook gebeurt dat dit jaar. Alleen zal de viering er heel anders uit zien dan in vorige jaren. Dit jaar zou de koning met zijn familie naar Maastricht gaan. Overal in het land zouden er feestelijke activiteiten zijn. Nederland zou rood, wit, blauw en oranje kleuren. Dat laatste zal dit jaar voor een groot deel wel weer het geval zijn, maar de activiteiten zullen een soberder karakter hebben: veelal in en rond het huis. Een bijzondere koningsdag dus, die misschien bij de oudsten onder ons herinneringen oproept uit de tijd waarin men dit ook zo, nog strikter zelfs, moest vieren: tijdens de oorlog. Straks vieren we 75 jaar bevrijding. De koningin (Wilhelmina) was na de bevrijding weer in ons midden. Nederland kon weer zichzelf zijn, wat in de eerste jaren daarna juist op de toenmalige Koninginnedag (31 augustus en vanaf 1949 op 30 april) tot uiting kwam. Nog steeds is Koningsdag een dag die een eigen, Nederlands karakter draagt. Het is dus een dag rondom de koning, maar met een ruimer karakter: ook het volk waar hij koning van is viert dat het er mag zijn. Symbolisch gaat de koning het volk voor en hij is de hoogste vertegenwoordiger. In de praktijk bepaalt het parlement wat er gebeurt. Dat is wel eens anders geweest. Deze dag nodigt uit om eens na te denken over het koningschap.

In het Oude Testament komen we in het eerste boek Samuel de behoefte tegen van het volk om iemand rond wie zij zich konden scharen. Na de tocht door de woestijn had het volk zich gevestigd in het land dat hun beloofd was. Gods had hen hierin geleid. Nu wilde het een leider, een koning zoals de andere volkeren. De profeet Samuel waarschuwde nog: jullie hébben een koning: God. Maar God stond toe dat iemand uit het volk zich koning mocht noemen. Hij wees hem zelf aan en in zijn Naam werd hij tot koning gezalfd. De eerste drie zijn de bekendste: Saul, David en Salomo.

In het Nieuwe Testament komen we met betrekking tot Jezus de kwestie van zijn koningschap reeds bij zijn geboorte tegen: ‘Waar is de pasgeboren koning der Joden?’ Later wil men uit enthousiasme Jezus uitroepen tot koning, maar Hij trekt zich terug. Pas in het zicht van het kruis erkent Jezus zijn koningschap: Hij laat zich toejuichen bij zijn intocht in Jeruzalem. Op de vraag van Pilatus antwoordt Jezus: ‘Ja, Koning ben Ik, maar mijn Koninkrijk is niet van deze wereld.’

Bij zijn inhuldiging sprak Willem-Alexander een eed uit, die eindigde met de woorden: ‘Zo waarlijk helpe Mij God almachtig.’ Zo staat het op de website van het Koninklijk Huis. Opvallend vind ik dat het woordje ‘Mij’ met een hoofletter geschreven staat. Het geeft iets weer van een verbondenheid met de Bijbelse koning die van godswege gezalfd werd. En daarmee ook met Hem die wij elk jaar op Christus Koning eren als de Koning van hemel en aarde: Jezus Christus. Aan zijn Rijk komt geen einde.

Wanneer wij het Doopsel en het Vormsel ontvangen worden wij ook gezalfd. Door de gave van de heilige Geest mogen wij delen in het koningschap (naast het priester en profeet zijn) van Christus. Dat is een gave, maar ook een opdracht. Door Koning Christus na te volgen geven wij daar gestalte aan.

Er valt veel te overdenken op Koningsdag, én te vieren.

Diaken Jan Nieuwenhuis
035-5420208
diakennieuwenhuis@gmail.com