Featured Image

Nederlandse bisschoppen sluiten zich aan bij de oproep van paus Franciscus

Nederlandse bisschoppen reageren geschokt op de oorlog in Oekraïne

De Nederlandse bisschoppen sluiten zich aan bij de oproep van paus Franciscus om een dag te vasten en bidden voor vrede in Oekraïne. Op woensdag 23 februari deed de paus een indringende oproep om geweld te bestrijden met de “wapens” van God: gebed en vasten. De paus noemde geweld van een “duivelse zinloosheid” en riep alle gelovigen op om zich toe te leggen op gebed en vasten op Aswoensdag 2 maart. “God is een God van vrede en niet van oorlog,” aldus de paus en hij noemde oorlog “dwaasheid”.

 

Nog geen 24 uur later vielen troepen van de Russische Federatie Oekraïne binnen. Wereldwijd leidde dit tot reacties. Ook van de bisschoppen van de Europese Unie (COMECE). De Europese bisschoppen delen de gevoelens van angst en bezorgdheid van paus Franciscus: “Wij doen een beroep op de Russische autoriteiten om zich te onthouden van verdere vijandige acties die nog meer lijden zouden veroorzaken en de principes van het internationaal recht negeren. Oorlog is een ernstige belediging van de menselijke waardigheid en hoort niet thuis op ons continent.”

De bisschoppen drukken hun verbondenheid en solidariteit uit met Oekraïne en vragen de internationale gemeenschap, inclusief de Europese Unie, dringend “om niet te stoppen met het zoeken naar een vreedzame oplossing voor deze crisis door middel van diplomatieke dialoog.” Vluchtelingen uit Oekraïne die internationale bescherming zoeken, moeten worden verwelkomd. “Het is onze roeping, onze verantwoordelijkheid en onze plicht om hen als broeders en zusters te verwelkomen en te beschermen,” aldus de Europese bisschoppen.

De bisschoppen onderstrepen de oproep tot gebed van de paus: “Samen met paus Franciscus bidden we tot Onze Lieve Vrouw, de Koningin van de Vrede, dat de Heer degenen die politieke verantwoordelijkheid dragen moge verlichten om hun geweten serieus te onderzoeken voor God, die de God is van vrede en niet van oorlog; die de Vader is van allen, niet slechts van sommigen, die wil dat wij broeders zijn en geen vijanden.”

De Nederlandse bisschoppen reageren geschokt op de gebeurtenissen in Oekraïne. Zij hopen dat vele gelovigen wereldwijd zich aansluiten bij het gebed van paus Franciscus en het vasten op Aswoensdag. Het is belangrijk om te blijven bidden opdat deze bedreiging eensgezind tegemoet getreden kan worden om tot vrede te komen.
Voor de vieringen in het komende weekend en zo lang als nodig, reiken de bisschoppen onderstaande voorbede aan.

Voorbede

Voor vrede en gerechtigheid in de Oekraïne:
dat partijen de weg van dialoog en onderhandelingen kiezen in plaats van oorlog en geweld,
dat mensenrechten steeds gerespecteerd worden, burgers beschermd worden en slachtoffers worden opgevangen,
dat met de stuwkracht van de Heilige Geest onvermoeibaar gewerkt wordt aan verzoening en samenwerking in Europa.

Featured Image

Brief voor de veertigdagentijd 2022 van kardinaal Eijk, 'De weg van Christus gaan'

                         ‘De weg van Christus gaan’

 

                                    Brief voor de Veertigdagentijd 2022

                                            Willem Jacobus kardinaal Eijk, aartsbisschop van Utrecht

 

 

 

Broeders en zusters in Christus Jezus onze Heer,

 

We leven in een samenleving die voor een deel als de dood is om over de dood te praten. Die indruk wekt althans de grote publiekscampagne die SIRE in februari startte, bedoeld om de dood meer bespreekbaar te maken. Ruim 1 op de 3 mensen praat namelijk nooit over de dood, terwijl het volgens SIRE juist waardevol is om samen bij de dood stil te staan, erover te praten en elkaar te steunen.

Het is opmerkelijk hoe moeilijk het voor veel mensen blijkbaar is om over de dood te spreken. Te meer omdat vorig jaar uit onderzoek bleek dat 30 procent van de Nederlanders zich, door de coronaviruspandemie, juist bewuster is geworden van de eigen sterfelijkheid. En 24 procent van de Nederlanders denkt door corona vaker na over zijn eigen sterven. Aan de andere kant neemt het práten over de (eigen) dood juist af, bleek uit datzelfde onderzoek. De dood: je denkt eraan, maar spreekt er blijkbaar niet over. De dood wordt buiten het leven geplaatst.

 

Ook wij katholieken hebben ons tot de dood te verhouden. We weten dat deze het gevolg is van de zondeval, maar we weten ook dat Christus door Zijn kruisdood en verrijzenis ons heeft verlost van de zonde. Daarmee is een nieuw en eeuwig leven voor ons toegankelijk geworden, de dood heeft niet langer het laatste woord. Christus’ verrijzenis uit de dood vieren we met Pasen, daarheen gaan we tijdens de Veertigdagentijd op weg. En in dat troostrijke geloof en met die hoop op het Eeuwig Leven leiden we heel ons bestaan. We gedenken daarbij onze doden: tijdens elke Eucharistieviering, speciaal bij een uitvaartviering en met Allerzielen. Maar ook als we voor een dierbare overledene een kaarsje opsteken, thuis bij een foto van hem of haar, in een kapel of kerk, veelal bij Maria. Wie zijn of haar levenseinde voelt naderen, kan zich bovendien laten sterken door het sacrament van de zieken. Zo geven we op verschillende manieren het lijden en de dood een plek in ons geloofsleven, al maken die het verdriet en gemis bij een overlijden natuurlijk niet ongedaan. Niet voor niets is ‘de bedroefden troosten’ één van de werken van barmhartigheid. Ook voor onze naaste die iemand is verloren, moeten we aandacht hebben.

 

Als katholieken staan we ten minste één keer per jaar ook stil bij onze eigen vergankelijkheid. Dat is op Aswoensdag, als we het askruisje ontvangen en de priester zegt: “Bedenk wel: stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren” (vgl. Gen. 3,19). Paus Franciscus vatte de betekenis van dit ritueel treffend samen in zijn homilie op Aswoensdag 26 februari 2020: “Het stof op onze hoofden brengt ons terug naar de aarde en herinnert ons eraan dat we van de aarde komen en naar de aarde zullen terugkeren. We zijn dus zwak, broos, sterfelijk. In de loop van de eeuwen en decennia geven we een kort gastoptreden, tegenover de onmetelijkheid van de melkwegstelsels en het heelal zijn we onbeduidend klein. We zijn als stof in het universum. Maar we zijn het door God beminde stof. Liefdevol nam de Heer ons stof in Zijn handen en blies het Zijn levensadem in” (vertaling: rkdocumenten.nl).

Onze sterfelijkheid vormt voor onszelf ook stof tot nadenken. Welke weg moeten we gaan tijdens ons “korte gastoptreden” in ons aardse leven? Het antwoord heeft Christus Zelf gegeven: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven” (Joh. 14,6). Christus is dus de weg die wij moeten volgen, het Evangelie is daarbij onze routekaart. De Veertigdagentijd die nu voor ons ligt, biedt ons bij uitstek gelegenheid om ons daarop te bezinnen. Want de weg van Christus volgen, Zijn leerling zijn, leven volgens het Evangelie, vraagt onze inzet. Zo lezen we op de eerste zondag van de komende Veertigdagentijd in de Brief aan de Romeinen onder meer: “Want als uw mond belijdt dat Jezus de Heer is, en uw hart gelooft dat God Hem van de doden heeft opgewekt, zult gij gered worden. Het geloof van uw hart brengt de gerechtigheid en de belijdenis van uw mond het heil. Zo zegt het de Schrift: ‘Niemand die in Hem gelooft zal worden teleurgesteld’” (Rom. 10, 8-13).

 

Wij zijn dus bestemd voor het Eeuwig Leven, maar de weg daarheen is vol hindernissen. De weg van Christus gaan, is dan ook een tocht van vallen en opstaan. Naast het goede dat we doen, maken we ook verkeerde keuzes, bezwijken we voor verleidingen en schieten we geregeld tekort in liefde tegenover God en de medemens. Maar we laten ons daardoor niet ontmoedigen, “want al valt de rechtvaardige zevenmaal, hij staat weer op” (Spr. 24,16). Altijd is er de uitgestoken hand van de Heer, die ons overeind wil helpen en ons nieuw leven geeft. Christus is steeds bereid ons menselijk tekort aan te vullen, zoals diverse Evangelielezingen tijdens de komende Veertigdagentijd laten zien. Bijvoorbeeld op de derde zondag van de Veertigdagentijd in de gelijkenis van de vijgenboom (Lc. 13,1-9): “... Toen zei hij tot de wijngaardenier: ‘Al sinds drie jaar kom ik aan deze vijgenboom vruchten zoeken maar ik vind er geen. Hak hem om! Waartoe put hij nog de grond uit?’ Maar de man gaf hem ten antwoord: ‘Heer, laat hem dit jaar nog staan; laat mij eerst de grond er omheen omspitten en er mest op brengen. Misschien draagt hij het volgend jaar vrucht; zo niet, dan kunt ge hem omhakken’.”

Een vijgenboom in goeden doen geeft soms wel twee keer per jaar vruchten, dus drie jaar vruchteloos is niet best. Daar zal elke tuinder het mee eens zijn. Toch krijgt deze boom de kans alsnog vrucht te dragen; het is een teken van het grenzeloze geduld dat Jezus met ons heeft. Van ons vraagt het dat we bereid zijn om onze grond te laten omspitten en te laten bemesten. Bedoeld is dat we onszelf en ons leven door Gods Geest laten doordringen en voeden. Daarvoor biedt de Veertigdagentijd een uitgelezen kans, als tijd van bezinning en gebed. Door met Gods hulp slechte gewoontes en denkpatronen los te laten, wordt onze innerlijke grond omgespit. We krijgen noodzakelijk geestelijk voedsel binnen door de Bijbel te lezen, te bidden, de Eucharistie te vieren en de communie en de andere sacramenten, zoals het sacrament van boete en verzoening, te ontvangen.

 

Op de vierde zondag van de Veertigdagentijd lezen we de gelijkenis van de verloren zoon (Luc. 15,1-3.11-32). Hij heeft zijn vader in de steek gelaten, zijn erfdeel, dat hij had opgeëist, in een losbandig leven verbrast en is zo aan lager wal geraakt. Met een – zij het onvolkomen – berouw keert hij terug naar zijn vader, hopend dat die hem in ieder geval nog als dagloner in dienst wil nemen. Zijn vader is echter niet boos, maar verheugd en staat hem al op te wachten, met het innige verlangen dat zijn zoon terugkeert. Hij laat een feestmaal bereiden – tot ongenoegen van zijn andere zoon die hem uiterlijk altijd trouw heeft gediend. Die verwijt zijn vader dat deze voor zijn falende broer bij diens terugkeer een feestmaal aanbiedt, terwijl hij hem nooit eens een bokje heeft gegeven om met zijn vrienden feest te vieren. Met andere woorden: evenals zijn jongere broer toen hij wegging, houdt hij alleen van zijn vader om wat hij hem geeft, maar niet om hemzelf. Het antwoord van de vader aan hem is veelzeggend: “Er moet feest en vrolijkheid zijn, omdat die broer van je dood was en levend is geworden, verloren was en is teruggevonden.”

‘Hij was dood en is levend geworden’ – je zou kunnen zeggen dat wie de weg van Christus niet langer volgt, zich op een dood spoor bevindt. Maar we weten ook dat we keer op keer de kans krijgen op onze schreden terug te keren. En als we vallen, maar berouw hebben, is er Zijn uitgestoken hand om ons overeind te helpen. Elke valpartij is een kans om opnieuw te beginnen.

Dat is het tegenovergestelde van de afrekencultuur die tegenwoordig op veel plaatsen in de samenleving (waaronder de politiek) de boventoon voert. Natuurlijk: misstanden moeten benoemd én verholpen worden en misdaden bestraft. Laat daarover geen misverstand bestaan. Barmhartigheid en rechtvaardigheid kunnen we niet los van elkaar zien. Hier gaat het echter om iets anders: de ruimte om te falen, lijkt in de huidige samenleving kleiner geworden. Bij een afrekencultuur denken we aan de oudste broer, die boos wordt op zijn vader omdat hij zijn verloren zoon met een feest onthaalt. De oudste broer wil zijn jongste broer niet vergeven. Daar tegenover staat de barmhartigheid van de vader, die blij is dat zijn zoon berouwvol op zijn schreden terugkeert.

Vragen om een nieuwe kans bij de Vader is de kern van het sacrament van boete en verzoening. Je ziet onder ogen waar je tekort bent geschoten en spreekt de bereidheid uit je leven te beteren. Dan ontstaat er in jezelf ruimte, die de Heer met Zijn barmhartigheid opvult waardoor je deel krijgt aan de vrucht van Zijn kruisoffer en verder kunt in Zijn voetspoor.

 

Gewetensvol en eerlijk zelfonderzoek – waartoe we in deze Veertigdagentijd worden opgeroepen – is niet makkelijk. De mens mag zichzelf graag vergelijken met een ander en dan concluderen dat hij het zo slecht nog niet doet. Maar zonder zonden is niemand, zo blijkt duidelijk uit de Evangelielezing op de vijfde zondag van de Veertigdagentijd. Dan lezen we (Joh. 8,1-11) over de vrouw die op overspel wordt betrapt. Ze wordt voor Jezus gebracht, die tegen de aanwezigen zegt: “Laat degene onder u die zonder zonden is, het eerst een steen op haar werpen.” Uiteindelijk druipen ze allemaal af, waarna Jezus alleen met de vrouw achterblijft. Hij “sprak tot haar: ‘Vrouw, waar zijn ze gebleven? Heeft niemand u veroordeeld?’ Zij antwoordde: ‘Niemand, Heer.’ Toen zei Jezus tot haar: ‘Ook Ik veroordeel u niet; ga heen en zondig van nu af niet meer’.”

Een tweede, twintigste of tweehonderdste kans. Dat is wat Jezus ons biedt op onze levensweg. Hetzelfde verlangt hij overigens van ons, als Hij ons oproept om de ander zeven maal zeventig keer te vergeven (vgl. Mt. 18,21-25).

 

Het was de coronaviruspandemie die Nederlanders de afgelopen periode aan het denken zette over de eigen sterfelijkheid. Nederland heeft nu ruim twee jaar moeten leven met deze pandemie. Op 27 februari 2020 werd de eerste Nederlandse coronapatiënt opgenomen in het ziekenhuis en inmiddels kennen we allemaal wel iemand die is overleden aan het virus. Het waren twee jaren van maatregelen, lockdowns en afstand houden. Ook de kerken moesten steeds inspelen op de nieuwe coronasituatie. Dat heeft van iedereen veel gevraagd. Ik voel grote dankbaarheid als ik denk aan alle mensen die zich in de parochies hebben ingespannen om vieringen (digitaal) doorgang te laten vinden en die zich hebben ingezet voor mensen die door de coronamaatregelen in een isolement raakten.

Op dit moment zijn de meeste maatregelen in Nederland opgeheven. Maar we weten uiteraard niet wat de toekomst brengt. Komt er in het najaar een nieuwe golf? Ontstaat er een nieuwe variant van het coronavirus, waardoor maatregelen weer nodig zijn? We moeten het afwachten, maar kunnen dat doen in gebed – gebed om het eind van deze wereldwijde pandemie.

En terwijl de zorgen om corona even naar de achtergrond verdwijnen, is de situatie in Oekraïne in de afgelopen weken geëscaleerd. Paus Franciscus heeft opgeroepen om speciaal op Aswoensdag te vasten en te bidden voor de wereldvrede. Bij die oproep sluiten de Nederlandse bisschoppen zich aan. Christus is de Vredevorst, laten wij Hem de komende Veertigdagentijd én daarna vragen om vrede, op voorspraak van Maria, Koningin van de vrede, bijvoorbeeld door het rozenkransgebed. Laten we bidden voor een ‘nieuw normaal’, waarin barrières verdwijnen die tussen mensen staan, in Nederland en wereldwijd. Laten we eveneens bidden dat het verdwijnen van de 1,5 meter afstand maatregel leidt tot open ontmoetingen, ja, ‘geestelijke versoepelingen’ in onze relatie met God en elkaar, waarin het eigenbelang ondergeschikt is aan het algemeen belang. Zodat we als kinderen van God in het voetspoor van Christus Zijn weg kunnen volgen.

 

Ik wens u van harte een gezegende Veertigdagentijd toe, onze voorbereiding op het hoogfeest van Pasen, de verrijzenis van onze Heer.

 

 

 

 

 

 

+ Willem Jacobus kardinaal Eijk,

Aartsbisschop van Utrecht

 

Utrecht, Aswoensdag 2 maart 2022

 

Featured Image

Versoepelingen vanuit het bisdom per 25 februari

Vanuit het bisdom ontvingen wij bericht over verdere versoepelingen van de coronaregels.

Het is fijn dat wij weer meer mogen en met elkaar samen mogen vieren. Daarnaast moeten wij er ook rekening mee houden dat corona niet weg is en dat we binnen onze kerken rekening moeten houden met elkaar en tevens met een kwetsbaardere groep mensen.

Wij hoeven geen 1,5m afstand meer te houden. Dit betekent ook dat er niet meer gereserveerd hoeft te worden en alle plaatsen gebruikt mogen worden. Wel zal er in onze kerk de mogelijkheid zijn voor parochianen die graag afstand willen houden. Vraagt u hier vooral naar indien dit voor u van belang is.

Mondkapjes zijn niet meer verplicht, dit mag uiteraard wel.

Het uitreiken van de communie vindt weer voor in de kerk plaats. Diegene die in de 1,5m afstand zone zitten kunnen desgewenst ook communie in de bank ontvangen. Fijn als u dan voorin gaat zitten, bij de communiegang kunt u dit aangeven door te gaan staan. Tongcommunie is weer toegestaan. Bij ons in de kerken kan men de communie op de tong ontvangen door als laatste naar voren te komen.

De collecte weer gehouden worden in de kerk, alleen mag de schaal nog niet van hand tot hand gaan.

Koffiedrinken na de viering is toegestaan, de 1,5m en mondkapjes zijn hierbij niet meer verplicht.

Wij hopen dat deze versoepelingen blijvend mogen zijn en wij weer samen mogen vieren. Van harte danken wij al onze parochianen zodat we steeds zo veilig mogelijk konden vieren. Gelukkig zijn er geen grote uitbraken geweest in onze kerken, dit mede dankzij ieders bijdrage inzet. Wij wensen iedereen het komend weekend en alle weekenden erna mooie en inspirerende vieringen toe.

Een hartelijke groet van het pastoraal team en het parochiebestuur

Featured Image

Presentatie pastor Gé Nijland

In een plechtige versperviering is vrijdagmiddag 28 januari de benoeming van pastor Gé Nijland als parochievicaris bevestigd.

Met de hand op het evangelieboek beloofde hij zijn taken zo goed mogelijk te vervullen. Dat deed pastor Nijland in de H. Nicolaaskerk in Baarn, ten overstaan van hulpbisschop Woorts, het pastoraal team en vertegenwoordigers uit beide parochies.

Aan het einde van de viering werd hij welkom geheten door de vicevoorzitters van beide parochies.

Helaas was het vanwege de coronaregels niet mogelijk om pastor Nijland na de viering persoonlijk te ontmoeten. Hij zal graag met iedereen kennis maken in de locaties.

Featured Image

Samen op weg proces Overweging bij de vierde zondag door het jaar

‘Samen op weg’ is een uitdrukking die we de laatste jaren vooral gebruikten

voor het proces van samengaan tussen de Nederlands hervormde kerk,

de gereformeerde kerk en de Lutherse kerk.

De PKN ontstond uit dit proces.

Wij, in de Roomse kerk,  gebruiken graag Latijnse en Griekse termen

en zo komt het dat we hier en nu spreken van het Synodaal proces

als we een Samen op weg proces bedoelen.

Het Griekse syn betekent immers samen en odos betekent weg.

Synodos betekent dus gewoon Samen op Weg.

Nu is de grote vraag bij het woordje ‘samen’ altijd: Met wie dan samen?

Wie mag meedoen en wie wordt buitengesloten?

Er zijn door de eeuwen heen heel wat Synodes geweest waar mensen samen op weg gingen,

maar in onze kerk waren die mensen toch altijd van het mannelijk geslacht

en hadden tenminste de priesterwijding ontvangen, doch waren meestal tevens bisschop.

Het samen sloeg op de clerus, op de hogere clerus zelfs, van de Rooms Katholieke Kerk.

Een synode was een bisschoppensynode.

Nu, in dit synodaal proces is er ook een bisschoppensynode, -volgend jaar in 2023-

maar deze bisschoppensynode is één onderdeel van het gehele synodale proces.

Dat is anders, nieuw.

En we moeten gaan uitvogelen of dat kan werken. Dat is spannend.

Want hoe leer je de gehele kerk hoe je op een goede wijze Samen op Weg kunt gaan.

Het is zo geheel anders als we gewend zijn om te doen.

In Nederland zijn we gewend aan vele vormen van inspraak.

Onze mening wordt gevraagd via enquêtes, op ons werk vergaderen we,

we netwerken en mogen allemaal stemmen  om democratisch vertegenwoordigd te worden

in gemeenteraad, waterschap, provincie en Tweede Kamer.

We geven onze mening op social media over de restaurants en de webwinkels die we bezoeken

en mogen ons verlanglijstje indienen voor de top 2000.

Het gaat zelfs zover dat we ons een beetje schamen als we ergens geen mening over hebben

omdat we er niet voldoende van af weten.

Dus wij zijn grote roeptoeters geworden, die gevraagd en ongevraagd hun mening geven.

Handig voor het Synodaal Proces, zou je kunnen denken, wij zijn al helemaal gewend om onze mening te ventileren.

En over de kerk en haar opdracht, - missie zo je wilt-  hebben we wel degelijk een mening, reken maar.

De recente enquêtes van Trouw en ND maken dat wederom duidelijk.

Doch helaas, als je het Synodaal Proces als een kans ziet

om eens ongezouten je mening te geven over de kerk, de misstanden in de kerk

en de opvattingen van de bisschoppen over van alles en nog wat, maar vooral de seksuele moraal,

dan kan je beter de enquête van Trouw invullen.

  1. Gezamenlijk proces

Om te beginnen is het Synodaal Proces een gezamenlijk proces.

Je praat met elkaar, je luistert naar elkaar. Dat hoeft niet in grote kring.

Maar er is in deze kring van mensen eerder sprake van een geloofsgesprek dan van een vergadering.

Samen praat je over de toekomst van deze wereld.

Jij, als gelovige in het licht van het koninkrijk van God, je gesprekspartner, die wat de paus betreft

best een andere levensbeschouwing mag hebben, in het licht van zijn of haar idealen.

  1. Onze verantwoordelijkheid

Ten tweede is het Synodaal Proces geen proces waarin we wensenlijstjes inleveren.

Het is een proces van dromen over de toekomst en waar mogelijk aan de slag gaan met die dromen.

Dat betekent eigen verantwoordelijkheid. Als wij hier het samen niet doen, doet niemand het.

Niet de bisschoppen moeten iets veranderen, wij moeten iets veranderen.

Of eigenlijk ervaar ik het als: Wij mogen iets veranderen.

Doe maar, zegt paus Franciscus tegen ons, ga maar op eigen benen staan, zeg wat je wezenlijk vindt,

luister naar wat de ander wezenlijk vindt  en ga aan de slag.

  1. Luister naar de zwaksten

Maar, maar, maar smeekt hij ons bijna, en dat is het derde wat van belang is:

Luister daarbij vooral naar de zwaksten in je midden.

Luister naar de mensen die niet goed gebekt zijn, luister naar de mensen die niet meer meedoen,

ga naar kerkverlaters en luister naar hun verhaal, vraag de jongeren die niet komen naar hun dromen,

leg je oor te luisteren bij wie werkeloos is, bij mensen uit andere sociale klassen.

Laat het samen niet weer een samen zijn, dat meer mensen uitsluit dan insluit.

We moeten op deze aardbol met iedereen op weg, niet alleen met de mensen van onze eigen club.

Doe het in de sfeer van liefde  die spreekt uit I Korinthe 13, het hooglied van de liefde

niet ijdel, niet zelfgenoegzaam, strijdend tegen onrecht, zoekend naar de waarheid,

geduldig en vol goedheid. Verdragend en volhardend.

Het gaat niet om jou, het gaat niet om de kerk,het gaat om een dienstbare houding in deze wereld.

  1. Probeer niet populair te zijn

Dat betekent, dat is het vierde, dat het Synodaal Proces ook niet gaat

over dingen die goed scoren bij de mensen.

Het gaat niet over maatregelen die populair zijn, die de handen op elkaar krijgen.

Het gaat om een goede toekomst van de hele aarde en daarvoor moet het roer om,

moeten we ook tegen de stroom in durven gaan.

De kerk, dat zijn wij,  is geroepen om profetisch te zijn als Jezus, als Jeremia, als Jesaja, Elia en Elisa,

niemand naar de mond praten, maar de waarheid zoeken.

En die jonge Jeremia realiseert zich al dat dat niet eenvoudig is, maar wordt bemoedigd door God zelf.

  1. Heilige Geest

En dan, ook nog van belang voor het Synodaal Proces, we doen dit onder leiding van de Heilige Geest.

We zijn allemaal gevormd en hebben de Geest ontvangen.

We hoeven haar slechts de ruimte te geven om in ons te werken.

De Geest de ruimte geven vinden we moeilijk. Maar dat is het niet.

Of beter gezegd: als je er gewoon aan denkt, als je de Geest niet per ongeluk vergeet,

dan is de volgende stap eenvoudigweg: haar hulp vragen om de handelen, alweer,

volgens de idealen van het Hooglied van de liefde.

Niet op zoek naar het beste voor jezelf, maar op zoek naar het beste voor de ander,

de zwakke ander, die anders in de verdrukking komt. In het voetspoor van Jezus.

We hebben om ons te helpen een gebed meegekregen,

eeuwenoud,  rond 600, van de heilige Isidorus van Sevilla tot de heilige Geest.

Dat werd op synodes en concilies altijd gebeden door de concilievaders.

Nu worden vaders en moeders, zonen en dochters, uitgenodigd om deze woorden in de mond te nemen

en met elkaar te bidden:

Wij staan voor U, Heilige Geest,

terwijl wij bijeenkomen in uw naam.

U alleen hebben we om ons te geleiden,

maak dat U thuis bent in ons hart;

leer ons de weg die wij moeten volgen,

en hoe wij deze moeten gaan.

Wij zijn zwak en zondaars;

laat niet toe dat wij de wanorde bevorderen.

Laat onwetendheid ons niet op de verkeerde weg brengen,

noch partijdigheid ons handelen beïnvloeden.

Maak dat wij in U onze eenheid vinden,

opdat wij samen kunnen gaan naar het eeuwige leven

en ons niet verwijderen van de weg van de waarheid

en van wat juist is.

Dat alles vragen wij U,

die overal en in iedere tijd werkzaam bent,

in de gemeenschap van de Vader en de Zoon,

in de eeuwen der eeuwen.

Amen.

Featured Image

Wie is Pastor Gé Nijland

Per 1 januari 2022 is pastor Gé Nijland benoemd als lid van het pastoresteam van zowel de HH Martha & Mariaparochie als de Parochie van Onze Lieve Vrouw van Amersfoort. Vrijdagmiddag 28 januari zal hij worden geïnstalleerd tijdens een presentatieviering in de H. Nicolaaskerk in Baarn.

Vanuit de Sint Jozefgemeenschap te Hooglanderveen (waar hij in de pastorie zijn intrek heeft genomen) kregen we het volgende artikel toegestuurd waarin Gé Nijland wordt voorgesteld.

Wie is pastor Gé Nijland?

Onze pastorie heeft sinds 1 januari een nieuwe bewoner. Pastor Gé Nijland (63) komt het pastorale team als priester (parochievicaris) versterken. Daarmee is de vacature na het vertrek van Josephine van Pampus en Roderick Vonhögen weer grotendeels ingevuld.

Gé Nijland hoort tot de nieuwe generatie priesters binnen de katholieke kerk. ‘Sinds mijn wijding in 1990 heb ik namelijk altijd gewerkt in pastorale teams die meerdere parochies bedienden. Ik heb dus nooit beantwoord aan het klassieke beeld van een pastoor met één kerk.’ Integendeel, in de afgelopen dertig jaar heeft pastor Nijland alle hoeken van het bisdom gezien: Tubbergen, Zevenaar, Zeist, Lelystad, Zwolle. De afgelopen vijf jaar was hij in Salland de parochievicaris in de parochies van Deventer en Raalte. Een bijzondere benoeming omdat hij in Raalte is geboren en getogen. ‘In de hedendaagse rooms-katholieke kerk zijn we gewend om samen te voegen, samen te werken en samen te bouwen. Voor de moderne generaties gelovigen en priesters is dat vanzelfsprekend. En voor mij is het al dertig jaar een manier van werken.’

Hooglanderveen

‘Dat is een prachtige plek van waaruit ik snel kennis hoop te maken met de parochie, de vrijwilligers en de gelovigen. Ik moet bekennen dat ik de stad nog minder ken dan de parochie en dat geldt helemaal voor Soest en Baarn. Maar ik ben het verhuizen gewend en ik verwacht dat ik die kennisachterstand snel kan inlopen. Het heeft over een weer wat geduld nodig.’

Vliegende keep

‘Amersfoort-Baarn-Soest en Deventer-Raalte hebben overigens de nodige overeenkomsten. Het zijn parochies met zowel in de stad als in de ommelanden geloofsgemeenschappen. Grote gebieden waar je als pastoraal werkenden een beetje een vliegende keep bent. Maar ook dat ben ik gewend.’
‘Ik heb al wel begrepen dat Onze Lieve Vrouw van Amersfoort een veelkleurige parochie is waarin de geloofsgemeenschappen een eigen gezicht hebben binnen het grotere geheel. Dat is mooi, het is goed dat het geloof en de kerk deze veelzijdigheid kan huisvesten zonder te vervallen in polarisatie. Zelf sta ik midden in de kerk, dat is wat mij betreft de beste uitgangspositie.’

De mens-achter-de-pastor typeert Gé Nijland als welwillend en gevoelig. In de schaarse vrije tijd die een pastor heeft, vermaakt hij zich graag passief met sport op tv. ‘Al hoop ik dat ik op mijn nieuwe plek wel wat meer toekom aan wandelen.’ Een andere hoop betreft het kampioenschap van Feyenoord, de voetbalclub die zijn hart heeft veroverd: ‘2017 is alweer veel te lang geleden’. Een andere vorm van ontspanning is de uitgebreide familie in Raalte. Gé is de oudste van acht kinderen en zijn familie ligt hem na aan het hart. ‘Vandaar ook, dat de verhuizing uit Raalte een relatief begrip is.’

Ambities

Over zijn ambities en plannen voor de nieuwe standplaats kan pastor Nijland nog weinig zeggen. ‘Ook de kennismaking met het pastoraal team en met de besturen is nog vers en beperkt. ‘Wel hoop ik een even levendige gemeenschap te treffen als ik in Deventer en Raalte achterlaat. Dat zijn bloeiende gemeenschappen met weliswaar dunne randjes als het gaat om de absolute aantallen kerkbezoekers, maar met een heel grote betrokkenheid. Dat is volgens mij ook hier het geval.’

Presentatie
De officiële presentatieviering voor de parochies is op vrijdag 28 januari om 19:00 uur in de H. Nicolaaskerk in Baarn.
De eerste viering in de St. Josephkerk is op zaterdag 29 januari om 19.00 uur. Vanaf dan zal hij ook de viering op de tweede, vierde en vijfde dinsdag voor zijn rekening nemen.

Featured Image

Presentatieviering pastor Gé Nijland, update

Met de versoepeling van corona maatregelen mogen we in de H. Nicolaaskerk in Baarn meer personen ontvangen. Reserveren is hiervoor noodzakelijk, dit kan via de knop bij de viering voor zover plaatsen beschikbaar zijn.

Vrijdag 28 januari om 15.00u wordt onze nieuwe pastor, Gé Nijland, voorgesteld aan de parochianen van de samenwerkende parochies Onze Lieve Vrouw van Amersfoort en van de HH. Martha en Maria. Dit vindt plaats in een plechtige Vesperviering waarbij Mgr. Woorts voorgaat. Helaas is het niet mogelijk om alle parochianen te ontvangen vanwege de coronaregels. Wel zal er vanuit elke locatie een kleine vertegenwoordiging aanwezig zijn.

U kunt de viering hier online bijwonen, pastor Nijland maakt tevens graag persoonlijk met u kennis als hij de Eucharistie bij u in de kerk komt vieren.

Featured Image

ALS JE GEEFT OM JE KERK GEEF JE VOOR JE KERK

De jaarlijkse Actie Kerkbalans is weer van start gegaan, u doet toch ook mee ?

Omdat onze HH. Martha en Mariaparochie een decentrale organisatie kent heeft elk van de 8 geloofsgemeenschappen, ook wel locaties genoemd, zijn eigen huishoudboekje. Elke locatie moet er dus zelf voor zorgen dat er voldoende inkomsten zijn om alle kosten te kunnen betalen. Nu de bijdragen uit de collectes minimaal zijn, zijn de locaties meer dan ooit afhankelijk van uw deelname aan de Actie Kerkbalans. Dit kan met een maandelijkse (automatische) of jaarlijkse gift of via een schenkingsakte, de zogenaamde Overeenkomst periodieke gift in geld. Hierdoor kunt u uw gift aftrekken van uw inkomstenbelasting.

Via deze link kunt u het formulier invullen, uitprinten en het exemplaar voor de schenker én de ontvanger afgeven bij het secretariaat of de budgethouder van uw kerk. Zij zorgen ervoor dat u het exemplaar voor de schenker genummerd en ondertekend terugkrijgt.

Wat u geeft komt altijd rechtstreeks ten goede aan uw eigen geloofsgemeenschap. Dat alle bankrekeningen op naam staan van de HH. Martha en Mariaparochie heeft alleen een kerkrechtelijke reden.

Alvast hartelijk dank voor uw bijdrage, mede namens alle vrijwilligers die zich met hart en ziel inzetten voor hun eigen geloofsgemeenschap. Hieronder de oprechte oproep van pastor Mauricio Meneses. Laten we vandaag geven voor de kerk van morgen!

Featured Image

BEKENDMAKING DECREET

De aartsbisschop heeft op 4 januari 2022 het decreet betekend waarmee de H. Familiekerk in Soest aan de goddelijke eredienst onttrokken wordt. Binnen 10 werkdagen hierna kan aan de aartsbisschop schriftelijk een verzoek om herroeping of verbetering van het decreet gedaan worden.

Met ingang van 28 januari 2022 gaat het besluit in en per dezelfde datum zullen kerk en pastorie aan de koper overgedragen worden. Het volledige decreet vindt u hier.

Vieringen door de week

H. Nicolaas Baarn 

Lauden: iedere werkdag 8.15 - 8.30 uur

Eucharistie: dinsdag 19.00 - 19.45 uur

woensdag/donderdag: 8.45 - 9.30 uur

vrijdag: 19.00 - 20.00 uur

HH. Michael en Laurens de Bilt

Dinsdag 10:00 uur, Gebedsviering

H. Nicolaas Eemnes

Donderdag 10.00 uur, afwisselend Eucharistie en Gebedsviering

Petrus en Pauluskerk Soest

Woensdag 9.00 uur, Gebedsviering

Vrijdag 9.00 uur, afwisselend Eucharistie en Gebedsviering

Contact

Parochiesecretariaat HH. Martha en Maria:
Steenhoffstraat 41
3764 BJ Soest
KvK nr 74836048
Bereikbaar op maandag en woensdag tot en met vrijdag van 9.00 tot 12.00 uur.
E-mailadres: info@marthamaria.nl
Telefoonnummer: 035-6011320

U kunt ook het contactformulier gebruiken.