Beste allemaal,

De eerste lezing van deze zondag laat ons een beeld zien van de levensstijl van de eerste christelijke gemeenschappen. Dit wordt ons duidelijk gemaakt door de verzameling van gegevens die door de lezing worden aangeboden. Van al deze informatie kunnen we onder andere de nadruk leggen op wat er in het Evangelie wordt gezegd: "Dagelijks bezochten ze trouw en eensgezind de tempel, braken het brood in een of ander huis, genoten samen hun voedsel in blijdschap en eenvoud van hart”. Het belang van broederschap in de gemeenschap is in deze passage van vitaal belang. Gemeenschappen die eenvoudig en vreugdevol leven, laten zien dat deze tekenen - vreugde en eenvoud – vruchten zijn die de Geest ons gegeven heeft.

Het lezen van het boek Handelingen leert ons dat het ideaal van de christelijke gemeenschap is om een "thuis" te creëren. Een thuis waar de communie wordt gebouwd en waar dus ook gemeenschap wordt gebouwd. Laat deze thuisplekken plaatsen van ontmoeting zijn en niet van doorgang; laat ze plaatsen zijn waar men leeft en voelt, waar men deelt, bidt en viert. Deze visie op de gemeenschap die de eerste lezing van deze zondag lanceert, moet een schok zijn voor het heden van onze gemeenschappen en de impuls om te beginnen aan het gemeenschap opbouwen. En om te beginnen… maar waarmee? Welnu, met het feit dat de lezing aangeeft, met datgene wat de eerste christelijke gemeenschappen identificeerde: vreugde en eenvoud. Wellicht door vrolijke en eenvoudige gemeenschappen te zijn, anticiperen we op de ware volheid waar de hele mensheid voor bestemd is.

In de tweede lezing van deze zondag zien we hoe hoop ons in het geloof houdt. De hoop ontkent niet dat we bepaalde situaties moeten doorstaan en dat we het kwaad voor ogen moeten hebben, maar het is ook helder dat hoop geen naïef optimisme is. Hoop is datgene wat onze stappen, met vertrouwen, naar iets beters weet te leiden. Het is de hoop die ons laat zien dat de wereld, en daarmee onze hele geschiedenis,

volledig zal veranderen; zelfs als we het niet zien, weten we dat het al gebeurt. De lezing uit de eerste brief van Petrus is een krachtige oproep tot hoop om het geloof te behouden; dat geloof in God tot wie wij ons nu wenden en die op een dag tot vervulling zal brengen wat wij hier slechts op beperkte en voorlopige wijze bereiken.

De Evangelielezing van deze zondag laat ons iets fascinerends zien: Jezus leeft en staat weer te midden van zijn eigen volk. Hij is geen geest, er is geen reden om bang te zijn. Integendeel, Jezus laat hen een intense en ware vrede ervaren met een onvoorstelbare vreugde. Ze voelen dat Jezus, ja, de Verrezene, met zijn adem, de adem van de Geest, vreugde en vrede in hen opwekt. Het Evangelie van vandaag toont ons echter ook het ongeloof, de vrucht van de afsluiting. Thomas, de ongelovige apostel wil zien, wil aanraken;

hij eist bewijzen, als een drammerig  kind, om zich uit de duisternis van zijn twijfels te halen. En daarvoor handelt Jezus weer. Jezus wil dat Thomas de deuren opent die hij nog heeft gesloten, dat hij zijn angsten overwint en dat hij ook deelneemt aan de vrede en vreugde die de verrijzenis met zich meebrengt. De Verrezene negeert het menselijke gevoel en de wens van Thomas niet. Hij laat hem zich betasten en Thomas heeft, vanuit het diepste van zijn menselijkheid, ons de mooiste geloofsbelijdenis nagelaten die we in het Evangelie kunnen lezen en kunnen verkondigen: "Mijn Heer en mijn God".

Het Evangelie van vandaag is een uitnodiging om onze angsten te overwinnen en onze deuren niet te sluiten. Maar het is ook een uitnodiging om ons hart te volgen in het vertrouwen dat God ook een hart heeft dat ons kan begrijpen. Dit zien wij terug in de dialoog tussen de Verrezen Jezus en Thomas.

De uitnodiging om ons hart volgen, gaat niet om bewijzen en ook niet om genoegen te nemen met koppigheid. Het gaat niet om vast te houden aan de noodzaak van absurde zekerheden die niets meer zijn dan loutere nieuwsgierigheid.

De verrijzenis van Jezus is een uitnodiging om onze gevoeligheid niet te verliezen!... Het is een uitnodiging om hem te voelen in ons midden! Ja, om te voelen dat onze geloofservaring veel verder gaat dan tastbare bewijzen. Omdat we te maken hebben met iets dat tot ons spreekt met een onmetelijkheid die diepgaander is dan een eenvoudige fysieke verificatie. Zien en aanraken maakt eigenlijk niets duidelijk; ze kunnen ons namelijk in ongeloof houden, want in geloofszaken is de liefde veel sterker dan onze handen. Daarom moeten we open zijn voor de ervaring. We moeten alle deuren openen die we in onszelf hebben gesloten. Op deze manier mogen wij barmhartigheid en liefde beleven. Zo voelen we hoe liefde ons verzacht, ons modelleert, ons menselijk vormgeeft, ons plaatst als bouwers van vrede, makers van een nieuwe wereld, van nieuwe situaties en vernieuwde omstandigheden. Want liefde vertelt ons wie we zijn voordat het transparant wordt in onze werken.

Om alles te voelen wat het Evangelie ons vandaag laat zien; om Jezus te voelen, "hem te leren kennen", is het nodig om met de ogen van het hart te kijken om het geloof opnieuw geboren te zien worden. En dit maakt ons gezegend. Daarom zijn zij gezegend, die het gevoel hebben dat de verrijzenis niets weet van angsten, dat de verrijzenis niets weet van gesloten harten. Het is barmhartigheid! Het opent ons hart! Het is Goddelijke barmhartigheid…

Pastor Mauricio Meneses S.

Parochievicaris

Martha en Mariaparochie en

Parochie Onze Lieve Vrouw van Amersfoort

Vandaag mediteren we over het lijdensverhaal van Jezus, net zoals op Palmzondag. Maar vandaag is het anders! Vandaag zijn er geen lofliederen, geen palmtakken, is er geen vreugde, geen leve de koning! Maar het is hetzelfde lijdensverhaal. Ik ben ervan overtuigd dat we het Paasmysterie ook niet zouden begrijpen als we deze Goede Vrijdag in pure pijn en dood zouden veranderen.

Goede Vrijdag is voor een gelovige het meest duidelijke beeld en verhaal van tegenstrijdigheid waar ons leven ook uit bestaat; de kracht die verborgen zit in de menselijke kwetsbaarheid. Tegenstrijdigheid, omdat bijna niets zwart of wit is, goed of slecht, succes of mislukking. Tegenstrijdigheid van het moeten doorstaan van pijn om een nieuw te beginnen zoals een moeder haar kind baart. Tegenstrijdigheid van misvormde, arme en zieke mensen wier wonden ons genezen en in wiens lelijkheid we worden aangetrokken door een mysterieuze schoonheid. Het is de ervaring van de Dienaar van JHWH die wij in de profetie van Jesaja lezen. Tegenstrijdigheid van de verheffing van het Kruis waar wij een levensboom zien. Tegenstrijdigheid, als we zelfs mensen van goede wil zien lijden onder armoe, ziekte, oorlog, natuurrampen, onrechtvaardigheden, etc. Tegenstrijdigheid als we ons ergeren aan iemand die een kleine overtreding heeft gemaakt, die niet heeft voldaan aan een verwachting, maar dat we zelf onverschillig blijven onder de grote ellende waarin mensen zich verkeren buiten onze eigen grenzen.

De mens is een tegenstrijdigheid. We beleven het elke Palmzondag en we voelen het weer voor het Kruis. De graankorrel die niet groeit als hij niet sterft. Gezondheid geboren uit de wond. "Aanschouw mijn Dienaar." Een lijdende Jezus en toch onze God. Ons leven. De kracht van de kwetsbaarheid die niet verborgen is. Degene die door het lijden geleerd heeft te gehoorzamen, ondanks dat hij de Zoon van God is. En als dit ons confronteert -ik geef toe dat het ook bij mij zo is-, laten we het dan in eenvoudiger bewoordingen zeggen: de dood heeft niet het laatste woord. Liefde faalt nooit. Geen enkele nacht duurt een eeuwigheid. Dit is geen poëzie. Dit is de menselijke taal, onze menselijke werkelijkheid. Maar het is ook zo dat als wij in ons persoonlijk leven midden in onze “Goede Vrijdag” staan, d.w.z. in een moeilijk moment, vinden wij nergens troost, maar met de kracht van het geloof mogen wij nog met een aarzelende stem zeggen, bijna in een fluistering, "Vader, in uw handen beveel ik mijn geest”. Als dat zo is, maak jij je dan geen zorgen of schaam jij je er niet voor. Jezus heeft het ook al eens meegemaakt. Het is Goede Vrijdag!

Pastor Mauricio Meneses
Parochievicaris
Martha en Mariaparochie en
Parochie Onze Lieve Vrouw van Amersfoort