Sinds Willem-Alexander koning is van ons land vieren we Koningsdag op zijn verjaardag 27 april. Zo ook gebeurt dat dit jaar. Alleen zal de viering er heel anders uit zien dan in vorige jaren. Dit jaar zou de koning met zijn familie naar Maastricht gaan. Overal in het land zouden er feestelijke activiteiten zijn. Nederland zou rood, wit, blauw en oranje kleuren. Dat laatste zal dit jaar voor een groot deel wel weer het geval zijn, maar de activiteiten zullen een soberder karakter hebben: veelal in en rond het huis. Een bijzondere koningsdag dus, die misschien bij de oudsten onder ons herinneringen oproept uit de tijd waarin men dit ook zo, nog strikter zelfs, moest vieren: tijdens de oorlog. Straks vieren we 75 jaar bevrijding. De koningin (Wilhelmina) was na de bevrijding weer in ons midden. Nederland kon weer zichzelf zijn, wat in de eerste jaren daarna juist op de toenmalige Koninginnedag (31 augustus en vanaf 1949 op 30 april) tot uiting kwam. Nog steeds is Koningsdag een dag die een eigen, Nederlands karakter draagt. Het is dus een dag rondom de koning, maar met een ruimer karakter: ook het volk waar hij koning van is viert dat het er mag zijn. Symbolisch gaat de koning het volk voor en hij is de hoogste vertegenwoordiger. In de praktijk bepaalt het parlement wat er gebeurt. Dat is wel eens anders geweest. Deze dag nodigt uit om eens na te denken over het koningschap.

In het Oude Testament komen we in het eerste boek Samuel de behoefte tegen van het volk om iemand rond wie zij zich konden scharen. Na de tocht door de woestijn had het volk zich gevestigd in het land dat hun beloofd was. Gods had hen hierin geleid. Nu wilde het een leider, een koning zoals de andere volkeren. De profeet Samuel waarschuwde nog: jullie hébben een koning: God. Maar God stond toe dat iemand uit het volk zich koning mocht noemen. Hij wees hem zelf aan en in zijn Naam werd hij tot koning gezalfd. De eerste drie zijn de bekendste: Saul, David en Salomo.

In het Nieuwe Testament komen we met betrekking tot Jezus de kwestie van zijn koningschap reeds bij zijn geboorte tegen: ‘Waar is de pasgeboren koning der Joden?’ Later wil men uit enthousiasme Jezus uitroepen tot koning, maar Hij trekt zich terug. Pas in het zicht van het kruis erkent Jezus zijn koningschap: Hij laat zich toejuichen bij zijn intocht in Jeruzalem. Op de vraag van Pilatus antwoordt Jezus: ‘Ja, Koning ben Ik, maar mijn Koninkrijk is niet van deze wereld.’

Bij zijn inhuldiging sprak Willem-Alexander een eed uit, die eindigde met de woorden: ‘Zo waarlijk helpe Mij God almachtig.’ Zo staat het op de website van het Koninklijk Huis. Opvallend vind ik dat het woordje ‘Mij’ met een hoofletter geschreven staat. Het geeft iets weer van een verbondenheid met de Bijbelse koning die van godswege gezalfd werd. En daarmee ook met Hem die wij elk jaar op Christus Koning eren als de Koning van hemel en aarde: Jezus Christus. Aan zijn Rijk komt geen einde.

Wanneer wij het Doopsel en het Vormsel ontvangen worden wij ook gezalfd. Door de gave van de heilige Geest mogen wij delen in het koningschap (naast het priester en profeet zijn) van Christus. Dat is een gave, maar ook een opdracht. Door Koning Christus na te volgen geven wij daar gestalte aan.

Er valt veel te overdenken op Koningsdag, én te vieren.

Diaken Jan Nieuwenhuis
035-5420208
diakennieuwenhuis@gmail.com

Beste allemaal,

De eerste lezing van deze zondag laat ons een beeld zien van de levensstijl van de eerste christelijke gemeenschappen. Dit wordt ons duidelijk gemaakt door de verzameling van gegevens die door de lezing worden aangeboden. Van al deze informatie kunnen we onder andere de nadruk leggen op wat er in het Evangelie wordt gezegd: "Dagelijks bezochten ze trouw en eensgezind de tempel, braken het brood in een of ander huis, genoten samen hun voedsel in blijdschap en eenvoud van hart”. Het belang van broederschap in de gemeenschap is in deze passage van vitaal belang. Gemeenschappen die eenvoudig en vreugdevol leven, laten zien dat deze tekenen - vreugde en eenvoud – vruchten zijn die de Geest ons gegeven heeft.

Het lezen van het boek Handelingen leert ons dat het ideaal van de christelijke gemeenschap is om een "thuis" te creëren. Een thuis waar de communie wordt gebouwd en waar dus ook gemeenschap wordt gebouwd. Laat deze thuisplekken plaatsen van ontmoeting zijn en niet van doorgang; laat ze plaatsen zijn waar men leeft en voelt, waar men deelt, bidt en viert. Deze visie op de gemeenschap die de eerste lezing van deze zondag lanceert, moet een schok zijn voor het heden van onze gemeenschappen en de impuls om te beginnen aan het gemeenschap opbouwen. En om te beginnen… maar waarmee? Welnu, met het feit dat de lezing aangeeft, met datgene wat de eerste christelijke gemeenschappen identificeerde: vreugde en eenvoud. Wellicht door vrolijke en eenvoudige gemeenschappen te zijn, anticiperen we op de ware volheid waar de hele mensheid voor bestemd is.

In de tweede lezing van deze zondag zien we hoe hoop ons in het geloof houdt. De hoop ontkent niet dat we bepaalde situaties moeten doorstaan en dat we het kwaad voor ogen moeten hebben, maar het is ook helder dat hoop geen naïef optimisme is. Hoop is datgene wat onze stappen, met vertrouwen, naar iets beters weet te leiden. Het is de hoop die ons laat zien dat de wereld, en daarmee onze hele geschiedenis,

volledig zal veranderen; zelfs als we het niet zien, weten we dat het al gebeurt. De lezing uit de eerste brief van Petrus is een krachtige oproep tot hoop om het geloof te behouden; dat geloof in God tot wie wij ons nu wenden en die op een dag tot vervulling zal brengen wat wij hier slechts op beperkte en voorlopige wijze bereiken.

De Evangelielezing van deze zondag laat ons iets fascinerends zien: Jezus leeft en staat weer te midden van zijn eigen volk. Hij is geen geest, er is geen reden om bang te zijn. Integendeel, Jezus laat hen een intense en ware vrede ervaren met een onvoorstelbare vreugde. Ze voelen dat Jezus, ja, de Verrezene, met zijn adem, de adem van de Geest, vreugde en vrede in hen opwekt. Het Evangelie van vandaag toont ons echter ook het ongeloof, de vrucht van de afsluiting. Thomas, de ongelovige apostel wil zien, wil aanraken;

hij eist bewijzen, als een drammerig  kind, om zich uit de duisternis van zijn twijfels te halen. En daarvoor handelt Jezus weer. Jezus wil dat Thomas de deuren opent die hij nog heeft gesloten, dat hij zijn angsten overwint en dat hij ook deelneemt aan de vrede en vreugde die de verrijzenis met zich meebrengt. De Verrezene negeert het menselijke gevoel en de wens van Thomas niet. Hij laat hem zich betasten en Thomas heeft, vanuit het diepste van zijn menselijkheid, ons de mooiste geloofsbelijdenis nagelaten die we in het Evangelie kunnen lezen en kunnen verkondigen: "Mijn Heer en mijn God".

Het Evangelie van vandaag is een uitnodiging om onze angsten te overwinnen en onze deuren niet te sluiten. Maar het is ook een uitnodiging om ons hart te volgen in het vertrouwen dat God ook een hart heeft dat ons kan begrijpen. Dit zien wij terug in de dialoog tussen de Verrezen Jezus en Thomas.

De uitnodiging om ons hart volgen, gaat niet om bewijzen en ook niet om genoegen te nemen met koppigheid. Het gaat niet om vast te houden aan de noodzaak van absurde zekerheden die niets meer zijn dan loutere nieuwsgierigheid.

De verrijzenis van Jezus is een uitnodiging om onze gevoeligheid niet te verliezen!... Het is een uitnodiging om hem te voelen in ons midden! Ja, om te voelen dat onze geloofservaring veel verder gaat dan tastbare bewijzen. Omdat we te maken hebben met iets dat tot ons spreekt met een onmetelijkheid die diepgaander is dan een eenvoudige fysieke verificatie. Zien en aanraken maakt eigenlijk niets duidelijk; ze kunnen ons namelijk in ongeloof houden, want in geloofszaken is de liefde veel sterker dan onze handen. Daarom moeten we open zijn voor de ervaring. We moeten alle deuren openen die we in onszelf hebben gesloten. Op deze manier mogen wij barmhartigheid en liefde beleven. Zo voelen we hoe liefde ons verzacht, ons modelleert, ons menselijk vormgeeft, ons plaatst als bouwers van vrede, makers van een nieuwe wereld, van nieuwe situaties en vernieuwde omstandigheden. Want liefde vertelt ons wie we zijn voordat het transparant wordt in onze werken.

Om alles te voelen wat het Evangelie ons vandaag laat zien; om Jezus te voelen, "hem te leren kennen", is het nodig om met de ogen van het hart te kijken om het geloof opnieuw geboren te zien worden. En dit maakt ons gezegend. Daarom zijn zij gezegend, die het gevoel hebben dat de verrijzenis niets weet van angsten, dat de verrijzenis niets weet van gesloten harten. Het is barmhartigheid! Het opent ons hart! Het is Goddelijke barmhartigheid…

Pastor Mauricio Meneses S.

Parochievicaris

Martha en Mariaparochie en

Parochie Onze Lieve Vrouw van Amersfoort